Rene Boogers
Vanochtend werd ik wakker door het kraaien van een haan. In Santo Domingo de la Calzadas is dat niet zo gek. Alles draait hier om Santo Domingo, een historische figuur die zijn leven in de 11e eeuw besteedde aan de Camino. Hij bouwde bruggen, stichtte een hospitium voor pelgrims (in de opvolger waarvan ik heb overnacht) en deed goed aan iedereen. De legende verhaalt over een pelgrimsgezin uit Xanten dat hier overnachtte. De dochter van de herbergier werd verliefd op de zoon van het gezin die de liefde niet beantwoordde. Uit wraak verborg ze een zilveren beker in zijn bagage en gaf hem vervolgens aan. De jongen werd opgepakt en opgehangen. Zijn diepbedroefde ouders vertrekken naar Santiago maar als ze op de terugweg opnieuw door Santo Domingo komen, staat hun zoon plotseling in levende lijve voor hen. De heilige heeft hem op wonderbare wijze gered van de galg. De ouders gaan naar de alcalde, die juist aan tafel wil gaan. Op het menu staat een gebraden haan en idem hen. Hij wuift hun verhaal weg met de mededeling dat de jongen net zo dood is als de kippen op zijn bord. Die vervolgens opvliegen van de schotel waarop ze liggen en het wonder verkondigen. Vandaar dat tot op de dag van vandaag in de kathedraal van Santo Domigo een witte haan en hen rondstappen in wat waarschijnlijk het oudste en mooiste kippenhok ter wereld is. Overigens een erg mooie kathedraal die niet alleen door dat kippenhok iets heel aandoenlijks heeft, maar vooral ook door de toewijding aan deze bijzondere weldoener van de Camino, die er uit elk detail spreekt.
Verpletterende leegte en stilte
Op deze zondagochtens had ik gedacht onder galmend klokgelui de stad te verlaten maar als ze iets niet kunnen in Spanje is het wel het gieten van een fatsoenlijke klok!. Ook grote torens als die van de kathedralen van Pamplona en Logroño laten een geluid horen alsof ze een paar oude wasteilen hebben opgehangen in plaats van welluidende klokken. Nee, dan hebben we in de Lage Landen toch een mooie traditie in stand gehouden. Op pad dus maar. Ik kom door een serie dorpjes, waarvan er velen zijn in Spanje. Als je er midden op de dag binnenloopt verpletteren ze je met hun leegte en stilte. Vervallen, onderkomen en uitgestorven. Alleen een kralengordijn in een deuropening ritselt in de wind. Het is de sfeer zoals in films van Pedro Almodovar. Alleen hier geen Penelope Cruz die met haar stralende schoonheid de troosteloosheid doorbreekt. Nee, vanmiddag in Villamayor del Rio ( ongeveer 20 inwoners volgens de meneer die water komt halen uit de bron) schuifelt in haar plaats een oud vrouwtje met krulspelden onder een haarnetje voorbij. Ook erg Almodovar!. Ze groet me wel heel vriendelijk en ik haar en dat maakt weer veel goed.
Arme aarde.....arme mensheid
Ik ben nu twee weken onderweg en kijk terug op een prachtig traject door Navarra en La Rioja. Hoge bergen met sneeuw bedekt, groene valleien met sappige weiden en snelstromende riviertjes, een ontluikende lente. Ik heb het allemaal intens beleefd. Gisteren liep ik een kerk binnen die gewijd is aan Franciscus van Assisie, en werd er getroffen door de woorden van het Zonnelied. Ik heb altijd al een zwak gehad voor deze 12e eeuwse socialist en milieuactivist avant la lettre, die de 21e eeuwse mens nog zoveel te zeggen heeft. Maar nu, na al die indrukken van de afgelopen weken, krijgen zijn simpele woorden extra betekenis. Ik lees ze echter ook met enige droefenis over de onachtzaamheid waarmee we in de 21 e eeuw met dit alles omgaan. En met treurnis om de afbraak, de verspilling en de verkwisting. Arme aarde.... arme mensheid