tineke
Het plan is om een reisboek te maken, met tekeningen en verhalen: er zijn zoveel mooie landschappen, uitzichten, dorpsstraatjes, putten, bloemen, bomen, kerktorens, ooievaars. Maar er is te weinig tijd en rust.
Behalve voor die de kleine kerkjes die zomaar opduiken in het landschap, daar neem ik de tijd voor. We lopen van Campo Becceros naar Laza, met onderweg een spectaculair zicht op de vallei die zich weids en groots aan ons vertoont.
Het is een kerkje voorbij het dorpje Laza, in de provincie Galicie; het stond daar verstild en verborgen te zijn.
In de zinderde hitte zien we Laza liggen maar eerst nemen we een plons in de koude rivier Rio Tamega.
Altijd een onderneming omdat je alles moet afpellen tussen varens en struiken en soms tussen de brandnetels... en op de kleine aflopende strook naar het riviertje moet je een plekje vinden om je kleding neer te leggen én je rugzak.
Ik vind het te koud om door te gaan maar Nel gaat languit in het ondiepe ijskoude, kristalheldere water liggen. Ze zegt dat ze thuis ook altijd koud nadouched: ze is de kou gewend. Ik volg haar bibberend.
Maar het is een betoverende plek met dat glinsterde water, omzoomd door bomen. Het diep tevreden gevoel van voldoening geeft onze frisse koude lijven een glans.
Als ik later op mijn atelier de tekening van het kerkje uitwerk, herinner ik me deze sfeer. Dit beeld roept voor mij de magie van deze plek op.