Gerda Meuleman
Al enkele jaren speelde Wolter met de gedachte de pelgrimstocht naar Santiago de Compostella te gaan maken. Hij, die zo bewust in het leven stond, wilde ook de verdieping zoeken als pelgrim.
Na zijn pensionering (mei 2008), besloot hij het jaar erop in 2009 na zijn verjaardag op 12 mei de tocht op de fiets te ondernemen. In dat voorjaar twijfelde hij zo nu en dan of hij nu de tocht moest gaan ondernemen of dat hij het nog een jaartje moest uitstellen. De winter van 2008/2009 was hij erg ziek en het duurde lang voordat hij daarvan weer hersteld was. Toch had hij heel sterk het gevoel dat hij het NU moest gaan doen, anders zou het er mogelijk niet meer van komen. Dat dit een juist gevoel was, is later gebleken.
16 mei vertrok hij, onder uitgeleide van mij, zijn kinderen en vrienden, van onder de toren van de kerk in Hasselt (van oudsher een krachtplek) naar… ja, naar Santiago de Compostella, maar… hoe zou het gaan? Zonder enige vorm van training is hij op de fiets gestapt. De laatste keer dat hij op de fiets had gezeten was minimaal een half jaar ervoor… Hij beschikte over een enorme wilskracht en een enorme drive om deze tocht aan te vangen en, vooral, te volbrengen. Het doel, Santiago bereiken, stond hem duidelijk voor ogen. De voortgang en de wederwaardigheden van deze reis heeft hij beschreven in een dagboekje, wat later gedigitaliseerd uitgegeven is voor familie en vrienden.
Weer terug in Nederland kreeg hij erg veel last van zijn darmen. Hij was periodes erg ziek. In december 2009 bleek, dat hij een vergevorderde vorm van darmkanker had. Een tumor, die er al heel lang (jaren?) heeft gezeten. Het was wonderlijk te weten, dat hij een half jaar daarvoor nog die fietstocht (ongetraind!) naar Santiago heeft kunnen volbrengen. Met een tumor in zijn lijf…
Na een periode van hoop is het het afgelopen jaar verder bergafwaarts gegaan. Op 30 juli 2011 is hij overleden.
Toen ik 2 weken na zijn overlijden het kaartje in handen kreeg”Pelgrimsverhalen gezocht”, voor een tentoonstelling over de ervaringen van pelgrims naar Santiago, hoefde ik dan ook niet lang na te denken: als eerbetoon aan deze krachtsinspanning wil ik hieraan graag een bijdrage leveren. Het verhaal van Wolter en het verhaal erachter…
Hij vertelde, dat hij zich zo gedragen voelde, zich ondersteund wist door de goddelijke kracht, die zich dikwijls manifesteerde in de vlinders die om hem heen fladderden; vooral op de momenten dat hij het moeilijk had op zijn tocht. Hij heeft geen moment angst gekend, ondanks de manier waarop hij de tocht heeft volbracht: totaal onvoorbereid gewoon gegaan; geen routes uitgestippeld, geen overnachting besproken; gewoon maar gaan waarheen de wind hem voerde - daarbij volledig vertrouwend op de grote Leidsman – richting zuiden, richting einddoel: Santiago de Compostella. Het was goed, dat hij naar zijn gevoel heeft geluisterd: het is NU of NOOIT! (2009).
Tijdens zijn ziekte periode heeft hij vaak gezegd, dat de ontberingen en de louteringen gedurende zijn pelgrimstocht hem hebben geholpen om zijn ziekteproces te doorstaan. Hij wist, dat hij het kon volbrengen, hij heeft tijdens de tocht ervaren, dat, wanneer je als mens in vertrouwen kunt leven en een bent met de natuur, alles goed komt en dat je je nergens meer zorgen over hoeft te maken: niet over het weer, niet over eten, niet over een slaapplek. Dat vertrouwen heeft hem de tocht doen volbrengen, maar heeft hem ook geholpen zijn laatste levensfase op een goede manier te doorstaan.
Hij is in vrede gegaan.
Zijn lief, Gerda
september 2011
