Psychiaters en psychologen.

1600 km zitten erop als ik aankom in Staint Jean Pied de Port vanuit Maastricht, op vier dagen na alles alleen gelopen. Twee dagen met de ene beste vriend en twee met de andere. Het drukke Spanje lonkte mij niet, maar zoals later bleek, was ook dit een fijne tijd.

In de bekende Nederlandse herberg kom ik Jos tegen, toen een onbekende. Hij is tien dagen na mij vertrokken, vanuit Hoofddorp. Die avond, tijdens de maaltijd, hebben wij ontzettend veel gelachen met de aldaar aanwezige Nederlanders.
Samen lopen wij min of meer heel Spanje door , Camino Frances, Santiago de Compostela, Finisterra en Muxia. Soms zien wij elkaar een paar dagen nit, soms een paar uur niet, hij loopt hard, maar soms helemaal niet, ik probeer in één ritme te lopen. Veel gelachen, serieus gepraat, gedronken en gegeten. Zijn het er over eens dat de meeste pelgrims wel één of ander probleem hebben en dat we wel een oplossing hebben voor andermans problemen. Iedereen is psycholoog of psychiater op de Camino.

Wij lopen weer eens samen op, vanuit Sarria en besluiten die dag al vroeg te stoppen. Het wordt Gonzar, een klein dorpje met twee herbergen. De herberg die wij kiezen blijkt vrij nieuw en ziet er goed uit. Wij zijn één van de eersten en gaan na het inschrijven en stempelen ieder ons ding doen.

Dan om vier uur bier voor Jos en wijn voor mij. Goed gesprek met een jonge Spaanse man, Ricardo, vluchtelingenwerker voor de UN in Kenia. Hij heeft verlof, loopt dezelfde route als wij en loopt eigenlijk naar huis, in de buurt van Finisterra. Hij vertelde boeiend over de mensen uit zijn streek. Vroeger een erg arme gebied en de mensen hadden een hard bestaan. Ze lijken stuurs, maar zijn het niet, zoals later ook zou blijken. Een vriendelijk woord doet wonderen.

Om zes uur gaan Jos en ik aan tafel. Op het moment dat wij willen gaan zitten worden wij in het Engels aangesproken door een dame, of zij bij ons mocht aanschuiven voor de maaltijd.
Natuurlijk kon dat. Na een korte introductie bleek zij uit Australië te komen, 63 jaar te zijn en ondanks dat haar man vier maanden geleden was overleden, liep zij nu een lang gekoesterde droom. Haar kinderen vonden ook dat zij het moest doen en pa had het ook zo gewild. Zij was onlangs gepensioneerd, vandaar dat zij nu tijd had voor de Camino. Wat was haar beroep geweest? Zij was arts geweest. Beetje gehad over de problemen die de mensen ook in hun rugzak meedragen op de Camino. Tegen het einde van de maaltijd vroeg ik wat voor arts zij was geweest, huisarts, kinderarts, schoolarts? Er verscheen een vage glimlach op haar gezicht en zij sprak niet zonder gevoel voor understatement:
'Psychiater'.