Ronald van Welie
Op mijn tocht heb ik veel leuke en lieve mensen ontmoet, soms voor enkele uren, soms voor dagen, anderen met tussenpozen van weken.
Bill, de gepensioneerde brandweerman uit Manchester (UK), die helemaal lopend via de Loire onderweg was naar Santiago. Hij liep weg voor de problemen thuis, maar besefte dat iedere stap hem daar ook weer dichterbij bracht. Ik heb dagen met hem opgelopen en Engelse liedjes gezongen: die hielden ons tijdloos op de been.
Corinne uit Noyers (F), sportlerares, met wie ik de koude en mistige Aubrac overwandelde. Zij probeerde de camino dit jaar 3 weken uit, om deze volgend jaar te voltooien. Ik ben benieuwd of ik de briefkaart waarop ik mijn naam en adres heb geschreven, in 2012 van haar uit Santiago ontvang.
Philippe van 72 uit Nancy (F) die me in 1,5 dag het adoptieverhaal van zijn Koreaanse dochter met veel humor en tranen vertelde. Hij liep mij te snel, dus hij ging mij vooruit.
Samuel uit Canada die met zijn moeder stil en onbereikbaar vertrok vanuit Le-Puy-en-Valley, en trots en met een rustige glimlach 10 weken later in Santiago aankwam.
YouMe, Koreaanse, die na 6 jaar studeren in Europa weer terug moest van haar ouders, naar huis om daar traditioneel te trouwen. De echte zware tocht zou voor haar pas beginnen bij thuiskomst in Korea.
Ontmoeten en weer afscheid nemen zijn onlosmakelijk verbonden met de tocht naar Santiago. Maar de vele gezichten en verhalen blijven voor altijd voortleven in mijn gedachten.
