Weinig

‘s Morgens was ik uit Velden vertrokken. Eén dag had ik rust genomen en nagedacht. Heerlijk als je eens niets hoeft. De dagelijkse routine van op tijd opstaan, je ontbijt nuttigen en op weg na je een dag tevoren georiënteerd te hebben over de te volgen route en wat je allemaal wilt zien, was een beetje op de achtergrond omdat ik bij mijn broer had geslapen. Dan raak je er een beetje uit.
Ik had besloten op hun aanraden bij de zusters Dominicanessen langs te gaan en er een dienst bij te wonen en dan verder naar de refugio van Roermond.
Het was een prachtige voorjaarsdag en na 6 km was ik bij de zusters. Achteraf hoorde ik dat het klooster aan de pelgrimsweg ligt van Millingen over Kevelaer naar Roermond en dat ze dus wel enige ervaring met pelgrims hadden. Ze schijnen tegenwoordig ook een refugio te beheren.
Bij mijn aankomst werd ik allerhartelijks ontvangen door zusters Margot en Marie-Therèse. Ze hadden op mij gewacht voor hun dienst en begonnen na mijn aankomst vrijwel meteen. Het onderwerp van hun dienst was: Het weinige waar een mens mee toe kan. Ik weet niet of dit toevallig was of aangepast aan mijn komst. Wat me opviel was dat ze, hoewel, sommigen echt op leeftijd, een frisse kijk hadden op bepaalde zaken en vernieuwend ermee om gingen. Ik heb geboeid naar de voorgangster geluisterd. Het kwam me toch steeds bekender voor dat je niet zoveel nodig hebt in het leven. Niet wat betreft eten en drinken en zeker niet wat betreft kleding en andere voorzieningen. Op mijn verdere tocht zou ik steeds meer van deze waarheid overtuigd raken