De weg kwijt?

In Troyes had ik het idee om na een kilometer of 30/40 maar eens te stoppen. Dat is 11/2 à 2 uur fietsen. Om de stad te doorkruisen in het drukke verkeer, daar had ik geen zin in. Bij het office de tourisme had men een slaapplek in een klein dorpje, Ervy le Châtel, ergens ver weg op het platteland geregeld. Helaas zag ik weinig van Troyes en ging ik zelfs aan de kathedraal voorbij. Later zou ik er nog genoeg zien en je kunt ook niet alles willen.
In Ervy aangekomen zag ik een dromerig wat groezelig plaatsje. Wel gelegen in een prachtige bosrijke omgeving. Ik dacht waren de mensen maar van de natuur afgebleven.

Enfin op zoek naar de Rue Dalton nr.8. Daar kwam ik terecht bij een soort slooppand. Zou daar mijn slaapplek zijn? Niemand in de omgeving. Ook niets te zien van enige bewoning. Wat zwaarmoedig ging ik op de grote steen zitten die op het kerkplein lag. Ik vroeg aan iemand die langs kwam of er een Mairie, een gemeentehuis was, maar ik had er niet veel vertrouwen in dat dit er zou zijn in zo’n klein plaatsje. Maar er was wonder boven wonder wel een Mairie, en met een pelgrimspaspoort moeten ze je daar helpen. En dat gebeurde ook en hoe. Eerst mij op mijn gemak gesteld met een goede kop koffie. Toen mijn probleem, en de dame die me te woord stond begon te lachen. Kennelijk was haar de situatie bekend. Er waren namelijk twee nummers 8. Ik moest op het andere nummer zijn.
Daar werd ik als een koning onthaald door gastheer, gastvrouw en dochter. Een uitstekend bed en computer met een Frans toetsenbord (een ramp) en een diner op het terras in de avond met het gezang van een nachtegaal op de achtergrond en later de roep van een Oehoe. Het geheel bracht me in een dromerige, bijna spirituele sfeer en ik heb ’s nachts als een roos geslapen.