Een gevallen pelgrim

Voor mijn hostal in Puente la Reina, was ik het beeld van de pelgrim met de tekst eronder : vanaf hier zijn alle wegen naar Santiago verenigd tot een weg, gepasseerd.
De weg naar Estella was bergje op en bergje af en heel modderig. Er was een steil stuk naar boven vóór het plaatsje Mañeru waar ik uitgleed.
Nu had ik tijdens het afdalen in de Pyreneeën wel mijn nodige portie gehad, maar deze dag deed er nog een schepje bovenop. Op een gegeven moment lag ik met mijn rugzak languit op het pad. Gewoon weggegleden. Nu denk je: weer opstaan en verder, maar dat gaat niet zo. Met de nodige kilo’s op je rug en languit op een modderig pad kom je niet zo gauw weer overeind. En als dat na de nodige tijd al lukt zoals bij mij dan lig je zo weer op je kont. En smerig !!!!!.....Je begrijpt dat lopen toen even niet zo heel plezierig was. Het schuurde flink op bepaalde gevoelige plaatsen. Wel vonden mijn medepelgrims dit een aardig voorval en ik ben veelvuldig gefotografeerd, maar raar genoeg was ik te beduusd om zelf ook een foto te vragen.
Bij het passeren van een pelgrimsgraf dacht ik : ʺ Met mij valt het eigenlijk allemaal wel mee ʺ.
Ik denk dat je niet veel voorstellingsvermogen hoeft te hebben om te weten hoe ik op mijn volgende slaaplocatie aankwam. Ik was een soort verschrikkelijke zandman (modderman). Ik ging slapen boven een café, waar een gitzwarte dame de regie voerde. Na het betalen van mijn logies werd ze een stuk toeschietelijker, maar ik begreep dat ze het even moeilijk had met die vagebond. Natuurlijk moest ik wassen, maar schoon krijg je zo’n modderbroek echt niet met de middelen die ik had.