Inlopen

In april 2010 ging ik samen met wandelmaatje Greet het laatste stuk van de camino afleggen. We waren laat in de avond in Leon aangekomen met het vliegtuig, maar konden gelukkig nog net voor sluitingstijd in ons hotel een pilsje bemachtigen. Dat hadden we wel verdiend na een vliegtuigdag. Je wordt van zo’n dag altijd moe, al doe je niets dan zitten en wachten.
Natuurlijk sliepen we de eerste nacht niet zo goed en vooral te kort. Toch konden we het de volgende dag niet laten om vóór verder te trekken, de kathedraal en een aantal andere bezienswaardigheden te bekijken. Het was dan ook bijna in de voormiddag dat we de stad verlieten.
Op weg naar Villadangos del Paramo, kwamen we een Japanse jongen tegen, die wel bijzonder moeilijk liep. Hij zei weinig, maar dat doen de Aziaten altijd. Manmoedig sjokte hij verder en we konden niets voor hem betekenen. De camino liep wel erg dicht langs de grote weg, maar dat gaf bij het inlopen ook weer een gevoel van veiligheid
Al vrij vroeg waren we op de plaats van bestemming. Moe in de benen na een korte nacht, en we wilden niet teveel op de eerste wandeldag. Het werd een logement langs de weg. Een soort chauffeurscafé. We hadden er een goed domicilie en prima eten. Het was wel even avonturen hoe het allemaal werkte. De deur van het complex werd elektronisch geopend, de sleutels van de kamers lagen klaar, waar de kamers lagen mochten we zelf uitzoeken en hoe de lift werkte ook. Nu ja je wordt na verloop van tijd handig en we zijn er in en ook weer uit gekomen.