Dakloze Alanya werd oprichter van de daklozenopvang

Bedelen
Alanya belandde in Utrecht. Ze heeft zich vreselijk bang en eenzaam gevoeld. In het overdekte winkelcentrum ontmoette ze dakloze muzikanten, die haar wegwijs maakten in de daklozenwereld. “Er was in de groep sprake van een grote verbondenheid, doordat we allemaal problemen hadden, je zorgde voor elkaar. Samen gingen we naar de dagopvang, de coffeeshops, en naar de zusters Augustinessen voor soep en brood. Samen met de groep sprokkelde Alanya dagelijks het geld bijelkaar om ervoor te zorgen dat ze de nachtopvang kon betalen. “Ik vond het verschrikkelijk om te bedelen. Mensen behandelden mij alsof ik een stuk vuil was en mannen vroegen mij naar hun huis, waar ik nooit op in ging. Maar gelukkig waren er altijd mensen die wel iets gaven. Ook heb ik tegen mijn zin het Straatnieuws verkocht. Ik had er geen moeite mee als iemand de krant niet kocht, maar het was heel vernederend dat veel mensen je geen blik gunnen.”

Opvanghuizen
In de drie jaar dat Alanya dakloos is, verblijft ze regelmatig voor langere tijd in opvanghuizen. Hier liep ze vaak uit weg omdat ze niet kon wennen aan de organisatie en omdat ze haar vrienden in de daklozengroep mistte, zij begrepen haar tenminste. “De hulpverlening vond mij vooral onhandelbaar, dat was ik ook, waardoor ik niet de juiste hulp kreeg.” Soms heeft ze contact met haar ouders, maar dit contact liep erg moeizaam.

Kraken
In 1994 kwam Alanya, inmiddels 18 jaar, met haar dakloze vrienden op het idee om zelf een nachtopvang op te richten. “Het was winter en er waren te weinig plekken voor de 800 daklozen in Utrecht. Omdat we geen pand toegewezen kregen, namen we het heft in eigen handen en kraakten met hulp van de kraakbeweging een pand aan de Brigittenstraat in de binnenstad van Utrecht. Deze kraakactie werd niet in dank afgenomen door de gemeente en de omwonenden die huiverig waren voor dit soort voorzieningen in hun wijk. Daarnaast geloofde niemand dat daklozen een instelling voor daklozen konden runnen. Met onschatbare steun van twee mensen die in de hulpverlening werkten en iemand van de kraakbeweging als schakel tussen ons en de gemeente, lukte het om de NoiZ: de Nachtopvang in Zelfbeheer op te richten. Samen met een aantal anderen werd ik beheerder. Onze grootste drijfveer was, dat we ons wilden bewijzen dat we heus wel wat konden. Te vaak zorgden onbegrip en vooroordelen ervoor dat daklozen niet goed geholpen werden. En wie kunnen beter daklozen helpen, dan de ervaringsdeskundigen zelf? Als beheerders wisten we het beste hoe het is om op straat te leven. En zo konden we ook een voorbeeld zijn voor anderen. Om gasten zelf ook een verantwoordelijkheid te geven, konden ze een nacht in de opvang verdienen door het doen van taken in het huis. Mensen die eerst de kleine taakjes deden stroomden later door naar de functie van beheerder. Later verhuisden ze naar een voormalig schoolgebouw elders in Utrecht waar de NoiZ nog steeds gevestigd is.”

Rootsreis
In 2000 maakte Alanya samen met haar ouders en andere geadopteerde Peruanen een ‘rootsreis’ naar Peru. Ook al had ze haar leven in Utrecht op de rit, de behoefte om te onderzoeken waar haar wortels lagen was niet weggeëbd. “Door alle problemen in mijn jeugd en later op straat had ik nooit tijd gehad om stil te staan bij mijn verleden. Ik voelde mij meteen thuis in Peru, alsof alle puzzelstukjes op hun plek vielen.”
In Lima werd Alanya geraakt door de vele straatkinderen. Meteen vatte ze het plan op om in haar geboorteland te gaan doen wat ze in Nederland had gedaan: een nachtopvang opzetten, voor deze kinderen. Eenmaal terug in Nederland is ze dit plan gelijk gaan uitwerken. “Ik heb een bestuur bij elkaar gezocht en een stichting opgericht: Los Cachorros. Naar een boek over straatkinderen.”

Stichting Los Cachorros
In 2002 verhuisde Alanya naar haar geboortestad Ayacucho waar ze kort daarna de nachtopvang opent. Deze opvang is inmiddels uitgegroeid tot een programma. In verschillende fasen begeleidt Los Cachorros kinderen en jongeren van de straat naar re-integratie met familie of zelfstandig wonen. Deze hulp bieden ze via straatwerk, opvang, psychosociale begeleiding, onderwijs en voorlichting.
“De straatkinderen laten zich niet makkelijk helpen. Als het niet lukt probeer ik terug te gaan naar mijn eigen tijd, hoe zou ik willen dat ik geholpen was. Het is heel anders werken dan met volwassenen. Kinderen vinden het soms ook stoer om op straat te leven en zien niet in dat het leven op straat hen geen toekomst biedt.”
In haar werk wordt Alanya gesteund door een professioneel team met veel doorzettingsvermogen. Er is een hoop werk te verrichten. Veel kinderen groeien op zonder goede voorbeelden of enige vorm van opvoeding. Gezinnen worstelen nog steeds met de sporen van de lange burgeroorlog in de jaren ‘80. Meestal begint de opvoeding van een straatkind pas als ze bij Los Cachorros terecht komen. “Mijn verleden is de motivatie om dit werk te doen. Het is heel makkelijk om straatkinderen en daklozen de rug toe te keren. Maar je kunt beter je ogen open doen en hen helpen, ze zijn ook onderdeel van de samenleving. Ik voel het als mijn plicht om ze te helpen.”

Ouders
De stichting bestaat nu 10 jaar en wordt gesteund door Nederlandse donateurs en fondsen. Alanya woont nu 11 jaar in Peru. Ze ontmoette daar 12 jaar geleden Peter, een Nederlandse man met wie ze twee kinderen heeft. Het contact met haar ouders is nu heel goed. Mede doordat Alanya met hulp van therapie heeft weten af te rekenen met haar schuldgevoelens. “Ik was heel lang fel tegen de adoptie, omdat het mij veel ellende heeft gebracht. Maar ik ben mijn ouders ontzettend dankbaar dat ze mij hier weg hebben gehaald. Als ik was gebleven had ik geen toekomst gehad. Deze eyeopeners had ik nodig om te waarderen wat ze voor mij hebben gedaan, ik houd ontzettend veel van ze.”

De stichting die Alanya heeft opgericht: