Compostela is een bestemming en geen doel

Wat een schilderachtig dorpje is Cerauqui en een mooie auberge. De tocht er naar toe was zwaar. Zwaar door ene lange en steile afdaling en later door de warmte en een pittige stijging tot slot. Maar het is beloond; een zeer fraaie herberg door de prachtige inrichting. Heel simpel maar een mooi gebruik van kleuren en muurschilderingen. Vanavond ga ik hier eten. Dat wordt geserveerd na de pelgrimsmis.

Vandaag veel lopen denken over de tocht. De uitkomst is zo’n beetje dat het bereiken van Santiago de Compostela een bestemming is en geen doel. Voor mij is eigenlijk het verkrijgen van een aantal inzichten het doel. Die worden verkregen / gegeven door het gaan van de weg. Daarmee is het gaan van de weg doel en middel in een. Trek dat is door naar het gewone leven. Dan wordt hetgeen je doet middel en doel tegelijk. Zogenaamde doelen zijn dat niet langer. Die verwoorden tot bestemmingen waar je aankomt en weer verder gaat. Daarmee zijn ze nog wel belangrijk maar van een andere importantie dan de weg. Die is veel belangrijker. Ik ben benieuwd of dit zich nog veder ontvouwd.

Vandaag een aantal aardige mensen tegengekomen. Een Spaanse jongeman die me er in de brandende hitte op wees dat de achterkant van mijn kuiten aan het verbranden was, een meisje dat me attendeerde op een dorpspomp om mijn water bij te vullen, een oud mannetje die me ergens op een dorpspleintje de weg wees omdat door een feesttent de markering moeilijk te zien was. Mooi toch dat zulke kleine dingen zo van waarde zijn. Ik moet het ook nog even over Puenta la reina hebben. Ik merk dat ik dit soort stadjes maar niks vind. Veel toerisme en drukte. De route liep langs een kerk, die ben ik maar eens in gegaan. Het is toch een pelgrimstocht. Binnen enorme rijke beelden en versieringen. Een Duitse gids was zijn bus 65 plussers hard op van alles aan het duiden. Zo is het geen kerk meer maar een kerkelijk museum. Later toen ik in de schaduw zat uit te rusten kwamen ze langs. Allemaal een schelp om hun nek, net een kudde schapen. Mijn eerste indruk was; afrukken dat ding. Je weet niet eens wat het echt betekent pelgrim te zijn. Later kwam de mildheid, wel mooi dat zij zich zo verbonden voelden met die oude route en daar op zo’n manier uiting aan geven.

Met het instituut kerk heb ik het niet zo. Gisteren zat ik op de bus te wachten tegenover een duur restaurant; komen er drie priesters uit. Keurig in zwart pak met stijve boord. Qua houding en uitstraling waren het meer geslaagde zakenmensen dan geestelijk herders. Bij het langslopen rook ik dure mannengeuren, geen kamferspiritus of wijwater. Laten we dus maar ophouden met dat geestelijke gedoe. Vanuit de hiërarchie van de RK geloof ik er niet meer in. Daarbij wil ik geen enkel afbreuk doen aan de devotie die ik bij sommige pelgrims ervaar of bij kerkgangers. Daarvoor slechts respect.

Zojuist de brief van Douwe gelezen. Het ontroerde me zeer. Snel maar even de zonnebril op. Ik zit hier op de loggia te schrijven met naast me nog wat andere pelgrims. Die tranen en emotie houd ik even voor mezelf. Wat een fantastisch kind, dat in heldere woorden de essentie waar het om gaat van thuis en vader zijn weergeeft. Dat in standhouden en blijven bieden en zijn is belangrijker dan wat ook.

Geen pelgrimsmis. Er was iemand overleden en het dorp ging naar de herdenkingsdienst. Niet duidelijk is of ook de begrafenis meteen plaatsvond. Gegeten met twee Brazilianen en twee Duitsers. Heel gezellig om met handen, voeten en lachen samen te zijn. Eten was prima, met op speciaal verzoek geen vlees!