GEWOON GAAN? JA OF NEE!
Op een sombere, regenachtige avond zie ik een aankondiging op tv over een programma dat gaat over de pelgrimstocht naar Santiago de Compostella, en mijn interesse is meteen gewekt.
Waarom? Ik weet het niet.
Ergens, zorgvuldig opgeborgen net onder de oppervlakte van mijn bewustzijn, zit een latent aanwezig goed gevoel over deze voettocht. Bij het zien van de eerste beelden springt dit gevoel in alle hevigheid naar boven, en naar buiten. En op dat moment weet ik het: hier MOET ik naar toe!
Fijn, zult u denken. Dan weet je in ieder geval wat je wilt. Ja, maar ook angstwekkend, want dan moet je het ook nog maar even gaan doen.
Ik besprak dit gevoel met een vrijwilliger van het Nederlands Genootschap van Sint Jacob. En die had er een erg eenvoudige verklaring voor.
“Ja”, zei hij, “als Saint Jacques je roept, dan MOET je gaan. En ga maar gerust, HIJ zorgt wel voor je”
JA, ik had het gevoel dat ik MOEST gaan. NEE, ik had niet het gevoel dat dat van iets of iemand anders kwam als een soort roeping. Zo eenvoudig als deze man het mij uitlegde kon het toch niet zijn? Nee nee, dat was mij net iets te makkelijk. Voor die man was het wèl zo vanzelfsprekend, maar niet voor mij.
Intussen heb ik de tocht der tochten gelopen. Vanuit Brabant via België, Frankrijk en Noord-Spanje naar Santiago, Finisterre en Muxia.
En nu … ?
Mijn sceptische gevoel over die woorden is tijdens mijn tocht helemaal verdwenen.
Want ik weet nu, iets of iemand heeft inderdaad voor mij gezorgd. Er zijn onderweg teveel ‘toevalligheden’ geweest dat die nog onder de noemer ‘toeval’ geschaard kunnen worden.
Nee, toeval bestaat niet meer wat mij betreft. Was het dan toch een roeping? Ach, wanneer weet je dat zeker. Eén ding is wel heel zeker. Het was een FANTASTISCH mooie ervaring!
Dus … Als u ditzelfde gevoel hebt. GA! Twijfel niet langer, maar GA!
Wat anderen er ook van vinden, trek de stoute (wandel)schoenen aan en GA. Het zal u goed doen.