"Dick en ik pakten onze rugzakken in, stapten op de trein naar Maastricht. We liepen een eind en stapten in de trein in Santiago de Compostela, gingen naar huis en pakten onze rugzakken weer uit.”
Dit is de kortste samenvatting die ik kan geven van onze lange wandeling van Maastricht naar Santiago de Compostela. We waren 100 dagen weg, namelijk van 1 april tot 10 juli 2006 . De samenvatting klopt echter helemaal. Maar het is wel een erg schrale weergave van een groot(s) avontuur.
Mijn verhaal gaat over het weggaan, omdat die periode (naast de vele verhalen over onderweg zijn en de verhalen over het aankomen) niet zo vaak verteld wordt en toch zo belangrijk is.
Zonder weggaan geen aankomst en zonder loslaten geen ontmoeting!
Dag 1 Zaterdag 1 april 2006 (Apeldoorn – Maastricht)
Weggaan
Jaren van dromen en voorbereiding, van toeleven naar dit moment en een belachelijk hectische tijd met mijn werk lagen achter ons. En nu was die daar, de grote dag! Slecht geslapen. De avond ervoor veel telefoontjes gehad van de ouders, familie en vrienden. Allemaal waren ze zo betrokken en ook bezorgd of het allemaal wel goed zou gaan. Om half 8 waren we allebei wakker en onrustig in de kop. Het bed uit: rommelen, douchen, opruimen. Tussen alle bedrijvigheid door jus geperst en een boterhammetje gegeten. We voelden allebei de spanning: vandaag ging het dan echt gebeuren- we gaan op pad! Ik moest er nog op uit: auto wassen en bij het postkantoor de auto uit de wegenbelasting gehaald.
Hierna heb ik de auto in de leeggeruimde garage gezet. Helaas reed ik door een hondendrol die voor ons huis in de berm lag en moest ik alles nog snel schoonmaken. Een vreselijke klus, juist op dat moment kon ik het er niet bij hebben.
En toen de rugzakken inpakken. Tóch teveel klaargelegd. Alle inpaklijsten waar je soms gék van werd, omdat de ene adviseerde dat je bijvoorbeeld wel kookgerei moet meenemen en de ander adviseert het tegenovergestelde, die maken het in feite niet makkelijker! Dus in no-time moesten we beslissen wat we dan nog achter zouden laten. En de ingepakte rugzakken waren zwaar: Dick droeg 19 kilo en ik 16 kilo. Enfin, beetje bij beetje raakten we gereed. Ons huis was heel schoon, heel opgeruimd, heel kaal. Het was al bijna ons huis niet meer. Het was een emotioneel moment om door ons fijne huis te lopen en het los te laten. We probeerden de gedachte aan wat er op ons af zou komen de komende 4 maanden, te verdringen want het leverde op dat moment te veel stress op.
Dag voor dag, dat is ons devies de komende 4 maanden!
Daphne en Tristan (onze huisoppassers in de periode dat wij weg zijn) waren om 14.00 uur bij ons. Kort gezeten en om 14.30 uur vertrokken we. Nog een keer op de foto voor ons huis, ik moest huilen. Het was zo onwerkelijk om echt weg te gaan. Om 15.09 uur vertrok de trein, we werden uitgewuifd door Daphne en Tristan. Geen anderen erbij, geen familie en vrienden- dat zou te zwaar en te emotioneel zijn. We hadden onze focus nodig om goed weg te komen.
Daar gingen we: langs Zutphen, Nijmegen, Roermond, Maastricht………
Het gereserveerde hotel vonden we vlot. We checkten in en gingen daarna de stad in. Het was prachtig zonnig weer. Het was een drukte van belang in de stad. We staken maar shabby af in onze wandelkleding naast al die goed geklede mensen. We aten een lekkere maaltijd in de Tenne Kanne. En ik was (van de spanning) zo onhandig dat ik de rode wijn omstootte die op Dicks broek en blouse belandde. We betaalden en liepen de frisse lucht in. We hadden het allebei zo warm! De vermoeidheid en spanning speelden ons parten. We kuierden over het Vrijthof en gingen naar de kapel van de Sterre der Zee. We vonden het heel jammer dat die gesloten bleek. Daar hadden we zo graag een kaarsje aangestoken voor onszelf en de 1e stempel op onze credencial gehaald.
We haalden bij de AH-to-go nog broodjes en wat te drinken om de volgende morgen snel weg te happen als ontbijt. Om kwart voor 10 waren we terug in het hotel. We hebben de rugzakken opnieuw en anders ingepakt. Ik moest gelijk al kleren van Dick (waar de wijn over was gegaan) wassen in de badkuip en hopen dat die morgen droog zijn. Dick bestudeerde de route voor morgen.
We moesten allebei echt "landen". Dit was dus het soort leven dat we de komende maanden gaan leven!
Er was gelijk al een zorgelijk punt qua fysiek: ik voelde mijn linkerknie en Dick zijn rechterknie. Het zal toch niet waar zijn! Om half 12 gingen we plat en kusten elkaar heel bewust goedenacht en wensten elkaar sweet dreams toe.
De kop was eraf!
Thuiskomen
Toen we thuiskwamen, kregen we opnieuw veel vragen over onze beweegredenen om zo’n eind te gaan lopen en naar wat het ons heeft opgeleverd aan inzichten en/of spirituele – danwel religieuze ervaringen.
Waarom gingen we in vredesnaam toch zo'n machtig eind lopen? We gingen zo’n eind lopen om een aantal redenen. We houden van wandelen, van Frankrijk, van onverwachte ontmoetingen, van cultuur en natuur, we houden van het doen van ontdekkingen en we houden van elkaar. De directe aanleiding van de lange wandeling was gelegen in het feit dat ik dit op 3 mei 2006 50 jaar werd en dat wilde ik op een bijzondere manier beleven.
En wat heeft de lange wandeling ons opgeleverd? We zijn in topfitte conditie teruggekeerd. We hebben een schat aan ervaringen opgedaan die nooit zullen vervagen en waar we veel aan terugdenken. We hebben een jarenlange voorbereiding gehad, maar uiteindelijk komt het helemaal op jezelf aan ín de situatie. (Daar helpen geen boeken, instructies, reisverslagen bij. Jíj moet elke stap zelf zetten en door je moeilijke momenten heen.)
We hebben nieuwe onvergetelijke vrienden gevonden. We hebben de natuur in al haar pracht zien ontluiken. We zijn getroffen door de grote vriendelijkheid en hulpvaardigheid van mensen onderweg. We hebben geleerd dat het leven zeer eenvoudig is, dat je maar weinig nodig hebt om gelukkig en voldaan te zijn.
Tot slot hebben we bevestigd gekregen, wat we al wisten: dat we het heel goed hebben samen en dat we super aanvullend zijn op elkaar.
Het gedicht van Anton Korteweg is "ons camino-gedicht" geworden:
Lange afstand
Innig vertrouwd met steeds hetzelfde elkaar,
daarvan met almaar minder volle teugen
genietend, steeds meer mondjesmaat, maar toch,
daarvan toch mooi nog altijd steeds genietend -
geef ons maar zonnebloemen, weken lang
maar zonnebloemen links en rechts, met hier
en daar een korenveld, of maïs desnoods, met hier
en daar een wei, een stukje bos desnoods,
desnoods een korenveld en zonnebloemen,
wij krijgen daar niet makkelijk genoeg van,
wij zijn allang elkaars grande randonnée.
Jennie Roelofs