Puerta del Perdón

Het departement Creuse biedt mij een prachtige ochtend. Voortzeulend geniet ik van het water dat zich langs de hellingen van de heuvels een weg baant naar beneden, zich verzameld in stroompjes, beekjes en riviertjes. Al dat water, altijd in beweging, dan helder en soms weer troebel, een moment kabbelend en dan weer onrustig: het fascineert mij en houdt mij bezig. En dan, als ware een bom ingeslagen, hoor ik het kraken onder mijn voeten. Ik kijk nog over mijn schouder, zijn het mijn kompanen van vandaag geweest? Nee, ik ben het zelf die een huis heeft vernietigd en zijn bewoner heeft verpulverd!
Gebroken is mijn belofte, weg is mijn onschuld, ik ben deelgenoot geworden van het grote legioen van brekers van de Schepping.

Beschaamd verder…!

Ik slenter verder, kilometer na kilometer. Ik heb de pracht van kerken en kloosters bewonderd, gebrandschilderde ramen geven mij een blik op het paradijs, de orgelklanken brengen mij terug naar mijn vader en in de stilte herken ik haar die er niet meer is…
De bemoedigingen van velen hebben mij voortgedreven, de ontmoetingen koester ik. De bruggen met hun geschiedenis hebben mij verbaasd. Het ontzag voor de Pyreneeën, de bergen van Navarra, de glooiende hellingen van La Rioja, de Montes de Oca en de Montes de León, is diep geworteld. De hardheid van de mesetas en de eindeloze ruimte van de Páramo hebben mij innerlijk verrijkt. Vol eerbied heb ik mijn voetstappen gezet op de caminos, de calzadas en de corredoiras, ik zie de sporen van eeuwen.

In de vroege ochtend sta ik stil bij het mozaïek bij het verlaten van Astorga. De tekst doet mijn hoofd buigen.

"Pelgrim:
Dat de vermoeienis van de weg je nooit belet na te denken.
Is het belangrijk de aankomst…?
Zal het niet zijn de ontmoeting met de berg, met de rivier,
met de richting die je hebt verloren…,
…met God zelf misschien…?"

De reis heb ik wel volbracht, veilig ben ik aangekomen bij het graf van de apostel. Ik heb mijn vrouw omhelsd en ben met haar teruggekeerd naar de plek waar mensen mij verwachtten en waar ik mij thuis voel.

Maar het geluid van die fatale misstap zit diep in mij verankerd. Middels deze eigentijdse poort beleid ik dit voor u allen. Ik verzoek nederig om vergiffenis zodat ik met opgeheven hoofd een nieuw begin kan maken en mijn weg kan vervolgen en kan blijven getuigen van mijn camino.