Het einde nadert

Ik had me voorgenomen om tot St Jean Pied de Port te fietsen en daarna naar huis te gaan. Op weg, de laatste honderd kilometers, overviel me het gevoel dat ik er bijna was. Dat vond ik jammer, omdat ik intens genoot van alles om me heen en ook de contacten die ik onderweg had. Als ik eraan terugdenk was dat het gevoel en de kracht van de weg naar Santiago:de camino. Saamhorigheid met de mensen die ook onderweg zijn, saamhorigheid met de mensen die je elke dag ontmoet, het er voor elkaar zijn als dat nodig is, het je één voelen met je omgeving, woorden die elke Santiagioganger aanvoelt, zonder dat je echt goed kunt neerschrijven wat dat is. Ik las recent dat niet het doel zozeer van belang is,maar juist de weg het doel is.
Dat gaf ook het lichte gevoel van treurnis toen het doel bijna bereikt was. Zo heb ik toen de laatste dag in tweeën gedeeld en ben 32 kilometer voor St JeanPied de Port blijven slapen in St Palais. Ik had het heerlijke gevoel dat ik nog een dag mocht….Ik trof er een heel eenvoudig maar aardige slaappplaats op een pleintje, typisch Frans en mijmerde wat, gezeten langs de plaatselijke waterval.