Sjonge jonge jonge
Datum: 25-05-2009 dag: 37
Route: Accolay – Vezelay - Clamécy
Al heel vroeg ben ik getuige van hoe een grote spin aan de buitenzijde van de binnentent, wachtend op zijn prooi, stil zit en zich slapend houdt. Zijn beoogd ontbijt komt aangevlogen en maakt een proeflanding op het tentdoek, waarbij hij, buitengewoon pesterig, de spin als tussenlanding gebruikt. Die ontpopt zich als een razendsnel reptiel, maar is nochtans niet snel genoeg. De mug ontsnapt aan de spin. Als wij opstaan is de spin van het tentdoek verdwenen en blijkt binnen in de tent, nota bene over mijn tot hoofdkussen dienende trui, te lopen. Hier wordt hij het slachtoffer van zinloos geweld en zijn gekrompen overblijfselen worden uitgestrooid over het gras.
Het wordt een hete dag en we kunnen om kwart voor acht bepakt en bezakt, maar zonder ontbijt, vertrekken. Kees volgt enige tijd later. Wij gaan eerst naar het tweede bakkersbedrijfje, dat het dorp blijkt te bezitten en nuttigen ons ontbijt, bestaande uit brood en een chocoladecroissantje, op de stoep voor de winkel. Een mooie tocht volgt in de vroege ochtend, maar na acht kilometer pauzeren we voor ons echte ontbijt. Kees komt bij ons en gedrieën lopen we verder de hele dag zo ongeveer gelijk op.
In Les Hérodats, een gehucht van drie huizen, komt een man zijn huis uit met een fles water. We moeten gaan zitten in de schaduw van een grote boom en krijgen nog veel meer water. En zijn boeken over pelgrims, die langskomen en iets schrijven. Hij brengt ons augurkjes, radijsjes en zeezout, zet koffie voor ons, een koekje en komt met nog veel meer water. Ondertussen loopt hij telkens zijn huis in en uit, laat ons stukken aardewerk zien, met Jacobsschelpen, gaat met ons op de foto en is zeer enthousiast over het pelgrimsleven. Als we weer vertrekken wijst hij ons nog even op de achtentwintig nesten van jonge zwaluwen in zijn schuurtje. Die zijn juist deze ochtend allemaal uitgevlogen.
Hij loopt nog vijftig meter met ons mee naar een punt, vanwaar we precies de basiliek van Vezelay kunnen zien, bovenop een heuvel. Daar moeten we naar toe: nog twee uur te gaan als je rustig aan doet, anderhalf als je haast hebt. We houden de tijd niet bij, maar ver en heet is het wel en hoog.
Onderweg vraagt een Fransman ons even zijn mobiele telefoon te bellen, want die heeft hij verloren, maar dat levert geen resultaat op. Verderop zien we zijn maat in het gras liggen en die ligt er niet goed bij. Bevangen door de hitte en de inspanning kan hij niet verder en laat een taxi komen.
Het laatste deel is zeer steil. Het pad is al ouder dan duizend jaar en reeds miljoenen pelgrims hebben het al belopen. Het loopt direct naar de basiliek en de verbaasde toeristen kijken hun ogen uit naar drie mensen, die met een grote rugzak op, zwetend als pakkendragers met vuurrode koppen het kerkplein opstrompelen. Eerst een biertje en dan voegt een vierde man zich bij ons. Een jongen uit Eindhoven, Niels, die ons helpt met een onderkomen bij de Franciscanen in Vezelay. Een kamer met vier bedden, die we met ons vieren delen. Zelfs in Vezelay, toch een wereldberoemd Pelgrimscentrum sinds het jaar 800, zijn alle winkels dicht, het is tenslotte maandag in Frankrijk. We hebben een prachtige keuken tot onze beschikking, maar geen eten.
We gaan maar weer eens uit eten en al met al wordt het nog een laat uurtje, voor we gaan slapen.
Slecht geslapen met eeuwenoude, klapperende deuren in de winderige nacht en met enkele tientallen schoolkinderen, die hier ook overnachten. Tot twaalf uur maken ze herrie en één kind moet urenlang getroost worden in verband met haar verdriet. Vanaf zes uur begint het voorzichtige leven weer opnieuw met op de stenen vloer vallende dingen en alweer piepende deuren. Tineke is haar bed al uit en verdwenen. Ik doe een poging haar te vinden in het ingewikkelde gebouw, maar vind haar niet. Als ik terugkom ligt ze weer op haar bed. Klokkengelui van de kerken komt om zeven uur tot ons. We staan bijna definitief op.
In Vezelay kan men meteen kiezen tussen twee varianten: één naar het westen en later afbuigend naar het zuiden en de andere meer direct zuidelijk. De laatste betekent wat meer kilometers en loopt veel door het bos, de eerste heeft ook zo zijn moeilijkheidsgraad.
Waarom toch deze varianten?
De meeste mensen lopen liever gewoon volgens het boekje en willen zich niet verdiepen in allerlei kleine verschillen in varianten. Wij kiezen voor de variant, die voorlopig even westwaarts gaat over Clamecy, omdat daar de eerste overnachtingsmogelijkheden zijn.
Het weer is volkomen anders. Gisteren ruim boven de 30 graden, vandaag bewolkt, geen zon en maximaal 20 graden met regendreiging.