Marije de Nood
Er zou warm water zijn maar dat geeft de pastoor alleen aan ‘echte’ pelgrims. Wat bij mij direct de vraag doet rijzen wie dat predicaat dan wel mag voeren! En nog afgezien van de vraag hoe de pastoor dat bepaalt en hoe hij vervolgens het warme water aan of uit zet, stond het me al helemaal tegen. Ik had geen zin in een mogelijk machtswellustige pastoor en al helemaal niet in een koude douche bij de huidige temperaturen (tussen 2 en 7 graden!). Of het nou allemaal waar is van die pastoor betwijfel ik, maar ik heb hem en zijn zus links (eigenlijk rechts) laten liggen. Wel bezocht ik nog even de prachtige kerk met het fraaie graf van een bruggen en wegen bouwende weldoener van de Camino: San Juan de Ortega. Ik besloot nog 4 km door te lopen naar het eerstvolgende dorp.
Wijn, water en brood
Of de pastoor mijn gedachten had geraden en toch korte lijntjes had met hierboven weet ik niet, maar feit is dat het na 100 meter lopen enorm begon te hozen. Goed 40 minuten later klopte ik aan bij een kleine herberg. Heerlijk was het om niet alle voorzieningen voor keer met twintig tot dertig collega-pelgrims te hoeven delen. Ik had meteen ook maar voor het avondeten geboekt, want er was geen winkel, geen niks, alleen een vliegende storm buiten. En zo zat ik ‘s avonds met een Franse meneer, die geen woord Engels sprak samen te dineren. Gelukkig is mijn Frans net voldoende om een gesprek enigszins gaande te kunnen houden. Twee heren, die elkaar met vous aanspreken, aan een keurig gedekte tafel met glazen en wijn, water en brood, in de middle of nowhere op het Spaanse platteland. Het was een geweldige avond! De Camino heeft steeds andere gezichten en dat maakt hem buitengewoon interessant. Later hoorde ik dat de refugio In San Juan inderdaad vochtig en akelig was, maar wel warm water had.
