"Ik wil iemand redden"

Marjolein heeft moeite met plannen en prioriteiten stellen en haar eigen grenzen bewaken. In een psychiatrische kliniek heeft ze gewerkt aan haar stoornis. Ze vindt het lastig om goed voor haar omgeving en zichzelf te zorgen, daarom krijgt ze thuiszorg en woonbegeleiding. Marjolein heeft moeten leren hulp te vragen en te accepteren. Het heeft heel lang geduurd voordat het tot haar doordrong dat ze hulp nodig had.

"Ik ben altijd een helper geweest. Ik vind het heel lastig om ellende los te laten en ‘nee’ te zeggen. Ik wil iemand redden. Als ik merk dat ik dat niet kan, worstel ik met die onmacht. In 2004 werd ik daarvoor flink afgestraft en realiseerde ik me dat het tijd werd zelf hulp te leren vragen en leren daarmee om te gaan."

Dienstbaar
Marjolein is altijd een doener geweest, ook in haar werk. Tot haar 35ste werkte ze onder meer als inrichtingsassistent in zorginstellingen en 10 jaar als conducteur bij de Nederlandse Spoorwegen. “Allemaal erg dienstbare banen. Ik houd ervan om voor iemand te zorgen, een praatje te maken, zorgen dat mensen zich veilig voelen.”
Op haar 35ste raakt ze overspannen, omdat ze niet goed kan stoppen met werken. Thuis kan ze ook niet ontspannen. Ze heeft een dochter en twee pleegkinderen. “De pleegkinderen nam ik in huis omdat ze bij mij wilden wonen. Hun moeder leed aan botkanker en overleed na 4 jaar ziekbed. Ik wil mensen helpen. Mijn katholieke opvoeding heeft mij geleerd: helpen dat doe je gewoon. Dus ook deze twee kinderen nam ik in huis.” Al deze hulp eist zijn tol. Marjolein wordt opgenomen in een psychiatrische instelling. Sindsdien is ze arbeidsongeschikt.

Pelgrims
Maar stil zitten kan ze niet, dus zet ze zich in als vrijwilliger op bijvoorbeeld de school van haar kinderen. Ook heeft ze altijd graag logés gehad. Als haar relatie in 2003 stopt, stelt ze haar huis open voor gasten. Ze schrijft zich in bij Stichting Vrienden op de Fiets en ontvangt sindsdien regelmatig wat ze noemt haar “pelgrims.” “Ik geef ze onderdak en een gesprek en zij stimuleren mij om mijn huis op orde te houden. Zo helpen we elkaar.”

Hulp aanvaarden
“Ongeveer elke zeven jaar wordt er weer flink aan de bel getrokken. Stoppen Marjolein, je bent over je grenzen gegaan! Dat zijn momenten dat ik hulp moet aanvaarden, dat mijn psycholoog mij weer aan de juiste pillen zet. Het is een soort cyclus. Ik heb moeten leren hulp te aanvaarden, omdat ik mijn kinderen niet wil belasten accepteer ik nu sneller hulp."

Levend object
Om de persoonlijke verhalen nog dichterbij te brengen krijg je in de tentoonstelling Ik geef om jou! de mogelijkheid om op zaal in gesprek te gaan met ‘levende objecten’. Kom vanaf 13 september naar Marjolein of een van de andere ervaringsdeskundigen.

Maak hier kennis met de andere levende objecten.