Barbara Kwast
We gaan op weg, beladen met een 10 kilo zware rugzak waarop de grote Jacobsschelp zichtbaar is en met een kleinere schelp om de nek. Er is enige bezorgdheid in ons hart, maar we worden bemoedigd door de Keltische zegenwens: Elke steilte make God voor jou veilig; elke bergpas make God voor jou open, elke weg make God voor jou vrij; en neme Hij jou in de omklemming van Zijn eigen twee handen. Het eerste routeteken in Sarria, de Jacobsschelp en een pijl, vervult ons met vreugde nu het avontuur werkelijkheid wordt. De eerste steile trap naar het kerkje in Sarria maakt ons ervan bewust, dat dit ook de eerste stappen van naastenliefde zijn om de weg naar een nieuw leven voor vele verminkte vrouwen in Ethiopië mogelijk te maken.
Verhalen en zingen
We lopen een gemiddelde van 10-11 kilometer per dag en slapen in pensions, refugio’s en hotels. Het onderweg zijn is heerlijk, maar ook een fysieke uitdaging. Elke dag vraagt weer vertrouwen: opstaan en gaan. Dat zingen we: ‘We gaan op weg met een hart van verlangen, ga met ons mee op de wegen van hoop’.
In het begin voert de tocht door groen of rotsachtig bergland. We gaan langs, door en over riviertjes, lopen door eiken- en dennenbossen, soms over steile zandpaden, dan weer op paden bedekt met steenslag, over moerassige grond waar stapstenen zijn gelegd, zodat de pelgrim niet al te natte voeten krijgt. Het lopen vergt soms gymnastische toeren. We ontmoeten mensen en engelen.
Bij kilometerpaal 100 genieten we van het laatste stukje pelgrimsbrood dat Abeba (Ethiopische vriendin in Leusden) ons voor de weg had meegegeven.
Onderweg delen we verhalen van vroeger en we zingen. We bezoeken middeleeuwse kerkjes en branden een kaars om even stil te staan bij hen die ons dierbaar zijn. ’s Avonds volgen we de bijbellezingen uit het rooster van Taizé/Grandchamps en voelen zo de verbondenheid met de wereldoecumene.
De stem van de wind
Tussen Hospital de la Cruz en Palas de Rei, de vijfde dag, vallen vooral de fraaie stenen kruisen op, die in de middeleeuwen neergezet zijn op kruispunten van wegen of dorpen. In deze zelfde regio wandelen we urenlang door prachtige oude eucalyptusbossen.
Opvallend is de stevige wind die ons ruisend omgeeft. De wind lijkt een stem die met ons spreekt. Hij werd voor Franciscus zijn grote vriend. ‘Is ook de wind niet een pelgrim en zwerver in deze wereld, zonder dak, altijd ronddolend en verdwijnend?’, zoals Jan van Kilsdonk verwoordt. ‘Aan niets gehecht is hij vrij van alle ruimte. Hij waait waar hij wil, zoals in de Schrift wordt gezegd.’
Voor ons is het ontmoeten, afscheid nemen en opnieuw tegenkomen van medepelgrims niet vaak aan de orde, omdat nog weinig pelgrims in april op pad zijn. Het gezang van vogels, speciaal de koekoek, begeleidt ons overal. ‘En zoals het onzichtbare graanvogeltje de pelgrim begeleidt, zo is er op de levensweg die onzichtbare Ander’, zoals Kees van Luyn in ‘Het graanvogeltje’ de pelgrimsweg als een symbool van de levensweg beschrijft.
Het eindpunt
Aan het eind van de camino beginnen de laatste loodjes zwaar te wegen. Maar de aankomst in Santiago de Compostela is geweldig: het grote plein, de Plaza del Obradoiro, de kathedraal. De blijdschap: we hebben het gehaald! We ontvangen onze compostela, en maken de pelgrimsmis mee waarin ook onze aankomst, “dos de Olanda” genoemd wordt. Onvergetelijk is het voor- en meezingen van alle pelgrims van het Resurrexit in de paastijd en het Ubi Caritas. We bewonderen de kathedraal en defileren langs het kleurrijke standbeeld van Jacobus, als pelgrim zittend op het hoogaltaar en leggen onze hand op zijn schouder. Tijdens het bijwonen van de mis op onze laatste dag zijn we getuige van het zwaaien van het grote walmende wierookvat (botafumeiro) tijdens overweldigend orgelspel.
We zijn heel blij dat deze tocht zo goed verlopen is. De totale opbrengst is fantastisch: bijna €13.000 (www.fistulahospital.nl).
