De pelgrim op reis van Α tot Ω en de ontmoetingen

In 2008 heb ik de pelgrimage gedaan naar Santiago de Compostela, zoals zo velen bij het bereiken van de pensioengerechtigde leeftijd.
Een afsluiting van het een en een start van het nieuwe begin , daarnaast als katholiek eens het gevoel proberen te krijgen van een echte pelgrim.
Volgens mijn omgeving was ik een luxe pelgrim die met een rugzak vol comfort op pad ging.

De voorbereiding:
Al jaren was het een plan en toen het eenmaal zover was kon de echte voorbereiding beginnen. Waar is het eigenlijk, de route, de geschiedenis, waar haal ik informatie vandaan, kun je alleen lopen , waar moet je overnachten en als belangrijkste ga ik lopen of fietsen??
Uiteindelijk gekozen om de bekendste weg te gaan de Camino Frances en wel lopend omdat die weg de meeste originele is en de pelgrim vroeger toch ook geen fiets had, maar liep.
In de boekwinkel waar ik een gids zocht staat een man naast me en vraagt :Gaat U naar Santiago? Op mijn “ ja” zegt hij : Dat heb ik ook gedaan en ik kan U adviseren dat boek, die rugzak en die schoenen en informeerde mij waar ik dat kon kopen. Neem vooral een waterzak met slang door de rugtas dat is ideaal. Een goed gevoel maakte zich al van mij meester

Het vertrek: Je hebt alles ingepakt, de rugtas iets zwaarder als gedacht, maar goed ieder wenst je het beste . In de trein kom ik in gesprek met een man die in Parijs werkt. Hij zegt ik reis al jaren dit traject , maar heb nog nooit zo’n leuk gesprek gehad. Het was de eerste ontmoeting.
S’avonds wandel ik door Bayonne en kom de kathedraal binnen. Op dat moment speelt er het Salve Regina en wordt mijn naam Clemens gezongen. Toeval of niet?

De start in Saint Jean Pied de Port. De trein er naartoe zat al vol met Pelgrims allen te herkennen aan het zelfde boekje. De route is in vele talen uitgegeven. Dezelfde mensen staan dan later in de rij voor het kantoor van de organisatie die de stempelkaarten afgeeft om in de herbergen onderweg te kunnen overnachten. De man achter de balie regelt meteen voor mij de eerste overnachting. En dan door de stadspoort onder het beeldje van St Jacob door. Het lijkt of hij je groet Het gaat nu echt beginnen en dat bleek een weg steil omhoog de Pyreneeën in.
Waar ben ik aan begonnen?

De ontmoetingen:
De route is duidelijk aangegeven en een kaart heb je bijna niet nodig. Bovendien loop je dus nergens alleen , maar je volgt gewoon de voorgangers. Bon Camino roept ieder enthousiast
De avonden zijn het leukst en ontmoet je de mensen die alle hetzelfde doel hebben. Dat schept een band, bovendien wordt er vaak aan lange tafels het overal verkrijgbare “Pelgrimsmenu” gegeten en zo kom je vanzelf in gesprek.
Tot mijn verbazing zit ik de eerste avond al tezamen met Duitsers, Hongaren , Fransen , Canadezen en Zwitsers. Ieder met zijn eigen motivatie om de route te gaan.
Later ontmoet ik mensen uit Australie, Korea, Polen, Skandinavie, Ierland, Engeland ,Spanje , Portugal, Belgie en Brazilie en meer . Op mijn verjaardag onderweg zit ik aan tafel met iemand uit Liechtenstein. Een geweldige rijke ervaring om te midden van onbekenden te zijn met hetzelfde doel. De mensheid te ervaren zoals het hoort te zijn: voorkomend, helpend, zorgzaam, vriendelijk en belangstellend; maak ook wel eens ruziemakend over de bedden.
Heel interessant te horen waarom men dit nu doet. Slechts een enkeling omdat hij graag wandelt , maar de meeste toch met een verhaal over een punt in het leven waar men overheen of doorheen moet. Ook spreek je regelmatig mensen die al meerdere malen zijn geweest en er een soort verslaving van hebben gekregen. Of ook jongeren die zich bezinnen op hun toekomst. Een Koreaanse vader en zoon omdat ze er over gelezen hadden en het had hun geraakt. Zij wilden het ervaren.
Omdat ieder met dezelfde handleiding loopt kom je gaandeweg steeds dezelfde mensen weer tegen. Sommige echter zie je dagen niet en dan ineens weer bij een koffiestop of in de dorpswinkel. Een Duitse jongeman zag ik ineens na 3 weken weer op een hekje in de zon. Hij was enkele dagen ziek geweest. Op mijn vraag waarom er toch zoveel Duitsers lopen gaf hij het antwoord.. Er is een Duitse komiek Hape Kerkeling die een komisch boekje heeft geschreven over de route en dat willen vele ook meemaken, vandaar “alles klar“.
Het gaan lopen bleek achteraf gelukkig de juiste keuze voor mij geweest. Dan ontmoet je de vele mensen en kun je onderweg al lopend ook gedachten uitwisselen.

De route:
Het noorden van Spanje met oeroude pelgrims tekens langs de weg is fascinerend. Het landschap is wisselend van bergen , graan en maisvelden, wijngaarden van de Rioja , en ten slotte het bosachtige heuvellandschap. De omgeving van Baskisch, Romaans in Navarra tot Keltisch in Galicie
Je ziet de kerkenarchitectuur gaande weg ook veranderen van uitbundig barok naar heel eenvoudig.
Een van de hoogtepunten langs de route is het passeren van het “IJzeren kruis” Cruz de Ferro
Ik had me daar veel van voorgesteld en zoals het routeboek voorschrijft keurig een steentje van huis mee genomen om daar achter te laten op de hoop stenen. Het bleek een klein ijzeren kruis op een hoge houten paal in een berg afval van stenen.en overig afval van de wandelaars en fietsers. Het idee van je zorgen achterlaten ging aan de meeste mensen denk ik voorbij .Mijn steentje ligt er nu ook .

De aankomst:
De laatste dag ga ik vroeg op pad, nog in het donker. In het bos zoek ik de juiste weg en gelukkig komen er een paar Spanjaarden met goede lampen voorbij. Ik mag meeliften in hun spoor. In de ochtend bereik ik de berg Gozo en is het centrum van Santiago in zicht. De heuvel afdalend zie je de eerste contouren van de torens van de kathedraal opdoemen. Eindelijk het einddoel in zicht.
Enige tijd later sta je dan op het plein voor de kathedraal. Net als bij het begin kijkt ook hier St Jacob van boven op je neer. “Het is volbracht” gevoel maakt zich meester van je.
Ook net als het begin weer in de rij van de administratie voor de Compostelle als getekend bewijs. De volgende dag naar de hoogmis om het laatste ritueel te volgen. Alle de dag ervoor aangekomen pelgrims worden groepsgewijs of landsgewijs omgeroepen en na de dienst wordt de spectaculaire Botafumeiro , het grote wierookvat , over de pelgrims door de gewelven van de kerk geslingerd. Een unieke belevenis van begin tot einde.