Femke Van Welsenes
Dan nu TOP POP TIME. Tijd voor de pep-boost-en-energy-knallers van de Camino! Yeeeeaaaaahhhhh de toppers. En dat zijn er zeker veel meer dan de floppers!
The good oldies
De categorie waar ik helemaal vrolijk van word zijn de al eerder genoemde overbejaarde positivo’s. Ongelofelijk,bijvoorbeeld deze 80 jaar oude prof uit Duitsland. Met Oostenrijks paspoort, want hij wil niet te veel met Duitse geschiedenis worden geassocieerd. Al helemaal niet als zijn neo-nazi-broer ter tafel komt. Om 16.30 uur komt ie met z’n versleten rugzakje bijna uitgedroogd van de berg afgeklauterd. Drijfnat en stinkend naar zweet, eerst 4 glazen Zumo naar binnen slurpend voordat hij een woord kan uitbrengen. Nee, niets is gelogen. Dan begint hij te vertellen. Want ja, hij had een miscalculatie gemaakt met z’n water, en JA, gelukkig daar is Buzuki. Met zumo, met water, een paradijsje.
Een 80-jarige Duitse professor
Maar als deze -nog altijd publicerende- psycholoog ècht begint te vertellen, houdt hij niet meer op. Hij schakelt van onderwerp alsof ie aan het zappen is, politiek, liefde, leven en dood. Van een vlijmscherpe Europees politieke analyse gaat hij genadeloos over tot de Nederlandse politiek, want JA, ze zijn nog altijd bezig met weer es een nieuwe informateur te benoemen om die verrekte semi-rechtse regering in elkaar te flansen, ‘Nu is ook zelfs Nederland al het haasje’. Ronduit vertelt hij over zijn leven, zijn vrouw en ook over zijn laatste jaren. Hij is namelijk klaar om te sterven. Zo zegt hij. Als het moet.
Pure levensvreugde
Zijn vrouw en kinderen waren het er niet mee eens dat hij de Camino ging lopen, maar begrepen het wel. Waarschijnlijk hebben ze genoeg levenservaring om te beseffen dat het geen nut heeft om hem van zijn ideeën af te brengen. Hij weet exact wat hij wil en is overduidelijk de regisseur van zijn leven. Op dit moment zijn wij zijn audience en hij is de verteller. Want over sterven gesproken, eigenlijk vindt hij het leven te leuk om er klaar mee te zijn. Dat zijn letterlijk zijn woorden. En ja, dat is zo mooi, want hij straalt het ook uit. Pure levensvreugde. Hij neemt het leven zoals het komt. Hij neemt de tijd. Hij kletst en geniet. Niet alleen hoe hij gulzig die vier glazen Zumo naar binnen werkte, ook zijn zinnen weerklinken en vragen om aandacht. Hij leeft. Volop. Het meest trots is hij op de productie van zijn 2 dochters. En ja, natuurlijk ook de kleinkinderen. Ook hij is part time babysitter. ‘
Wat een leerschool. De familie is weer compleet, wat een happiness.’ denk ik dan. Maar de manier waarop hij erover spreekt is anders. Hij vat samen. Zijn leven: de generaties, de samenleving, het leven, de familie -van neo-nazi broer waarop hij niet trots is tot zijn oogappels van kleinkinderen, het is een storyteller. Na anderhalf uur doneert hij dertig euro en loopt met z’n wandelstokken zwaaiend in de lucht naar Zubiri. Totally unexpected.
Ouderen op de Camino
Dankjewel, Camino. De weken die volgen leveren nog meer spraakzame positivo’s –in mijn ogen-over bejaarde mensen op. Soms begrijp ik niet waarom overgepensioneerde mensen pas een Camino gaan lopen, terwijl het zo nuttig kan zijn halverwege je leven, bijvoorbeeld tijdens een carrière move (uhh, Femke?) om je klok weer op gelijk te zetten. Tegelijkertijd doet het me beseffen dat ik pas net om de hoek kom kijken en dat alle verhalen over rimpels, minder flexibel zijn en sneller moe worden in een klap vergeten zijn. Het moet heerlijk zijn om ouder te worden. Zonder schaamte worden de verhalen op tafel gelegd, de kaarten zijn al geschud en het geeft het leven oh zo nog veel meer kleur. Ik hoop van harte dat tegen die tijd mijn knie nog niet versleten is en ik ook gezellig van een mooie-berg-ergens-op-deze-planeet kom gewaggeld, stuitend op een lokaal paradijsje…