Een Loden Last

Ik worstel met het idee of ik wel voldoende bij me draag...

Met een grote rugzak op zet hij zijn stappen richting de volgende berg
Enkele zweetdruppels vallen van zijn voorhoofd
De zon schijnt genadeloos rond dit uur van de dag
En de wind is vandaag niet op zijn toneel verschenen

Hij realiseert zich steeds meer dat hij te zwaar bepakt is
Maar hij wil nog niet toegeven aan dit idee
Blaren hebben zich gevormd rond zijn hakken en tenen
Zijn schouders lijden onder het gewicht

De lol van het onderweg zijn heeft hij al weken geleden verloren
Voor hem is zo snel mogelijk zijn doel bereiken het belangrijkste geworden
Hij kan de verbinding met zijn passie voor de Camino niet meer voelen
Inspiratieloos is hij zijn stappen aan het zetten

Tijd om te genieten van het landschap neemt hij niet meer
Evenmin om een praatje te maken met de bewoners van de dorpjes
Alle energie gaat naar het door moeten lopen
En het onderdrukken van de lichamelijke en emotionele pijn

Hij durft niet los te laten
Hij heeft moeite met vertrouwen en overgave
Het contact met het Goddelijke is hij verloren geraakt
Hij denkt alles onder controle te moeten houden

Uitgeput en bezweet, bezwijkt hij onder zijn loden last en valt op de grond
Tranen vloeien over zijn wangen en hij slaat zijn handen voor zijn gezicht
Radeloosheid heeft bezit van hem genomen
Hoe kan hij nu nog zijn doel behalen?