Anoniem
Zomaar, op een doodgewone middag zat ik na mijn werk in de tuin op één van de eerste dagen waarop de zon weer scheen na de winter. Genietend van het zonnetje en de rust zag ik ineens iets pal naast mij dat mijn leven zou veranderen.........
In het hele vroege voorjaar, officieel nog winter, nu drie jaar geleden, kwam ik op een middag thuis van mijn werk. Ik houd ervan om in de tuin te genieten van de rust en ging zitten in één van de ligstoelen op het terras achter in onze tuin. Ik keek wat uit over de weilanden en genoot van de vroege voorjaarszon. Ineens zag ik in de hoek van mijn rechteroog een sterk wit licht. Het was zó wit dat ik wel moest kijken. Ik draaide mijn hoofd naar rechts en zag een soort "muur" op nog geen 20 cm van mij af. Doorzichtig, zich scherp aftekenend vergeleken met "onze" lucht. Ik dacht alleen maar: "Wat is dit??" Overweldigend, zo dichtbij en meteen kwam er een gevoel van angst over me, angst voor deze verschijning en angst omdat ik dacht als het maar niet nóg dichter bij mij komt. Instinctief wist ik dat ik het zeker niet moest aanraken.
Ik bleef heel stil zitten in mijn stoel en zorgde ervoor dat ook mijn handen binnen de leuning bleven. Het was prachtig mooi; de scherpe wand waarachter prachtige kleuren te zien waren. Kleuren die ik niet kan benoemen omdat wij die kleuren niet kennen en omdat het zó ongelooflijk mooi was dat elke beschrijving in het niet zou vallen bij wat ik zag. Moet ik toch kleuren aangeven dan zou ik het best de kleuren helder (doorzichtig bijna) blauw en zilver noemen maar de schoonheid van de kleuren is gewoon niet in woorden te bevatten omdat wij die kleuren gewoon niet kennen zoals ik net al schreef. Ik was dus bang maar dacht ook: als ik er niet aankom en heel stil blijf zitten en alleen maar kijk dan is het oké en komt het niet nóg dichter bij me. En toen kwam er rust over me, alsof het ook echt in orde was en ik keek en keek...
In die verschijning was een lichte beweging te zien, heel rustig, van rechts naar links. Ik bleef maar kijken naar de kleuren en dacht alleen maar blijf kijken dit is zó bijzonder mooi! De laurierstruiken die eigenlijk op een kleine twee meter rechts van mij staan als afscheiding met de tuin van de buren, waren niet meer te zien. Ondanks dat hele doorschijnende waren ze niet meer te zien. Ik zag ineens ook twee (of waren het er drie?) kleine "kerntjes", kleine vormpjes. Ze werden voortbewogen op de bewegingen in deze verschijning, heel rustig, heel relaxt. Voorzichtig keek ik langs de "muur" verder richting het weiland om te zien hoever de verschijning bestond. Ik weet nog dat ik een beetje teleurgesteld was omdat het "al" na een meter of vier verderop ophield. Het eindigde in een opwaartse vorm. Als je drie van je vingers in elkaar draait dan krijg je een idee hoe het eruit zag. Alles was eigenlijk "tegenstrijdig": de beweging maar ook de rust die het uitstraalde, de doorzichtigheid maar tevens het ondoorzichtige omdat ik de laurierstruiken niet meer kon zien, de prachtige kleuren die wij niet kennen.
Ineens was het weg en liep ik weg met in mijn rug toch een beetje een bang gevoel en ik weet nog goed dat ik opgelucht was toen ik binnen was; veilig voor mijn gevoel toen. Volkomen overrompeld door wat ik had gezien vergat ik het tijdstip, zelfs de datum op te schrijven...Ik heb daarna geprobeerd te achterhalen wat ik nou had gezien. Maanden heb ik er, zeker ook 's nachts aan gedacht en kwam dan maar moeilijk in slaap. Frustrerend was het omdat ik niemand kon vinden die mij echt kon vertellen wat ik had gezien want dat wilde ik zo graag.... Maar dat kan eigenlijk ook niet heb ik me gerealiseerd. Wat voor mij de meest aannemelijke verklaring is die men mij gaf is dat ik "de andere kant" heb gezien. Daar kan ik me in vinden. Ik hield mijn verhaal verder eigenlijk vooral voor me.
Een vriendin van mij die erg ziek was heb ik op een dag een appje gestuurd. Of ik haar kon bellen omdat ik haar een verhaal wilde vertellen. Ik dacht ineens: ik móet haar mijn verhaal vertellen. Ik kreeg een appje terug van haar zus, dat zij niet meer in staat was om te bellen. Of ik het verhaal wilde door appen zodat haar zus het haar kon voorlezen. Ik heb het toen in een hele korte versie verteld en erbij gezegd dat ik het graag onder elkaar wilde houden omdat het zo'n apart verhaal is. Mijn vriendin bedankte mij via haar zus voor mijn mooie en bijzondere verhaal. Ik heb mijn vriendin een mooie reis gewenst omdat ik nu weet dat we na onze dood verder gaan, dat er zeker íets is. De volgende dag kreeg ik het bericht dat zij was overleden. Ik was erg verdrietig maar was ook blij dat ik mijn verhaal op zich nog net met haar had kunnen delen. Ook een oud-buurman die terminaal ziek was heb ik mijn verhaal verteld. De emotie komt in me boven als ik terugdenk aan die verschijning en hij zag aan mij hoe ik het herbeleefde en het raakte hem zeer. Zijn dochter vroeg me later wat ik in vredesnaam had verteld; dat haar vader weer positief en blij was na mijn bezoekje. Mijn buurman en ik hebben we nog mooie gesprekjes gehad voor ook hij overleed.
Ik wil dit verhaal graag afsluiten met de volgende woorden: in mijn ogen zijn we hier op aarde in het lichaam dat we hebben gekregen. Doe daar iets positiefs mee zolang het kan. Ga vooral naar buiten en geniet van de natuur. Na dit leven hier komt er iets, wat het precies is blijft onbekend maar voor mij staat vast dat er meer is dan wij normaal gesproken zien.