Paul Smit
Jarenlang gingen hij en zijn broer gebukt onder psoriasis (een erfelijke aandoening). Geen enkele behandeling of medicijn was afdoende. Maar hij had geluk. Hij liep een vrouw tegen het lijf die verder keek dan alleen de buitenkant. Zij accepteerde zijn aangetaste huid. De positieve gevolgen bleven niet uit. Als door een wonder genas zijn kwaal. Huidaandoeningen reageren heftig op stress en verdriet. Voor de liefde is psoriasis een handicap en niet bepaald een aanbeveling. Ruim 45% van de patiënten ziet hun relaties mislukken of zal nooit een relatie krijgen.
Een vriend van me was sportman in hart en nieren. Schaatsen was zijn passie, het rijden van de Elfstedentocht zijn grote droom. Als kind had hij gesmuld van die gedenkwaardige, barre wintertocht in 1963. Hij zag zichzelf als Reinier Paping over de finish gaan. Maar de kans op het felbegeerde kruisje liet bijna 22 jaar op zich wachten. De strenge winter van 1985 bood hem eindelijk die lang verwachte kans. Uitgerekend drie dagen voor de tocht der tochten gaat hij door zijn rug. Diagnose hernia. De klachten blijken ernstig, een opname in het ziekenhuis noodzakelijk. Artsen stelden een operatie voor. Nee, ooit nog een Elfstedentocht rijden dat achtten ze medisch onmogelijk.
Mijn vriend is vanzelfsprekend zwaar gedeprimeerd. Vanuit zijn ziekenhuisbed kijkt hij met gemengde gevoelens naar de televisie. Een medepatiënte probeert hem wat op te vrolijken. Er ontstaat een band. Zijn huwelijk is al jaren een drama en deze vrouw is net wat hij nodig heeft. Ze raadt hem aan om niet te opereren. En spreekt de legendarische woorden: 'Jan, volgend jaar ben jij van de partij!' Mijn vriend knapt zonder ingrepen op en verlaat na enige weken het ziekenhuis. Hij besluit een punt achter zijn huwelijk te zetten en trekt in bij de vrouw die hij in het ziekenhuis heeft ontmoet. Die relatie is een schot in de roos. Zijn hernia? Artsen staan voor een raadsel, want die was spontaan genezen. Precies een jaar later (1986) staat hij op de schaats en volbrengt alsnog een Elfstedentocht.
Therapeut Peter den Haring schrijft in zijn nieuwsbrief:
'Ik herinner me K. (haar moeder had een langzame vorm van botkanker), die met ongewone pijnklachten naar de bekendste Haagse genezer ging en van hem een jaar lang dure druppeltjes uit zijn eigen laboratorium mocht slikken. Toen ze plotseling ondersteboven ging vallen, stelde een inderhaast geraadpleegde specialist een agressieve vorm van jeugdbotkanker vast. K.’s rechterbeen zou onmiddellijk geamputeerd moeten worden met medeneming van een stuk van haar bekken. Voortaan lopen op krukken en een soort gehandicaptenseks was haar (reguliere) vooruitzicht. Haar geliefde stelde als alternatief een lange vakantie voor. Ze kochten een campertje en reden zes maanden door Zuid-Europa. En ze vreeën alsof hun leven er vanaf hing. Terug in Nederland wist de dokter niet wat hij zag: de kanker was gestopt en haar been mocht ze houden. De betrokken genezer schaamt zich nog steeds niet, de betrokken specialist begrijpt het nog steeds niet en jij en ik weten dat er maar één echt medicijn voor alles is: De Liefde.'
Begin jaren '90 maakt de Amerikaanse schrijfster Louise L. Hay (1926-2017) opgang met haar boek Je kunt je leven helen. Tal van kwalen verdwijnen als sneeuw voor de zon door positief denken. Zelfs AIDS en kanker kun je met gedachten bestrijden. Ze verkoopt miljoenen boeken, maar krijgt vanzelfsprekend ook heel veel kritiek. Er valt inderdaad veel op haar theorie af te dingen. Te meer omdat Hay predikt dat eigenliefde het medicijn voor je genezing is. Als je verzwakt bent dan is er weinig energie voor eigen liefde en zelfbehoud meer over. Maar een impuls van buitenaf kan wonderen doen. Bovengenoemde voorbeelden laten zien dat de liefde in je leven soms tot wonderlijke genezingen in staat blijkt te zijn.