Nicky Heins
In mijn dagelijks leven kan ik mijn angst voor kou en honger goed vermijden door stelselmatig te veel warme kleren en genoeg eten en drinken mee te slepen waar ik maar naartoe ga. En mijn kledingkasten puilen dan ook uit van warme kleren. Aardig groot was dan ook mijn stress tijdens de voorbereiding van de Camino. 'Ik moet goed voorbereid zijn en zeker op alle temperaturen' was mijn hardnekkige overtuiging. Zowel tijdens de koude sterrennacht in de hoge Pyreneeen als in de zengende hitte op de Spaanse vlaktes. Wat nu?
De laatste week voor vertrek heb ik me dan ook sociaal geisoleerd en heb ik drie complete dagtochten ondernomen naar alle outdoorwinkels in mijn stad Utrecht. Het probleem is daarbij ook dat ik een zogenaamde 'Maximizer' ben: iemand die eerst alle winkels af gaat en dan pas na zorgvuldige afweging het beste koopt in tegenstelling tot een 'Satisfier' ; iemand die al tevreden is met het eerste de beste wat 'ie ziet (Maximizers maken kans op een burn-out en Satisfiers hebben over het algemeen dan ook een relaxter leven).
Groot was dan ook mijn stress toen ik las dat ik maar 10 kg mee mocht nemen. Want wat neem ik mee, maar vooral: wat laat ik thuis? Naast mijn eis dat het kledingstuk warm of koel genoeg moest zijn, moest het natuurlijk ook enigszins flatteus zijn. 'Modieuze afritsbroeken bestaan niet' had ik met een zucht al geconstateerd. Want 'De Camino lopen, dat is toch zoiets als flaneren over een boulevard ?', riep ik nog uit tegen mijn vriendin (en ex-pelgrim) Marije de Nood die mijn bagage kwam inspecteren. Ze wees op alle spullen die ik beter thuis kon laten. Met pijn in mijn hart smeekte ik of het toch mee mocht. 'Van mij mag je het meenemen, maar je moet het zelf dragen!' was haar wijze antwoord. Ik legde deze spullen opzij, maar toen ze de deur uit was gooide ik toch nog even het sexy topje weer bij mijn reisstapel; 'Jou neem ik toch mee!'.
Ik e-mailde mijn zus Denise daags voor vertrek over mijn worsteling met mijn grootste angsten en ook over dat ik wist dat de Camino mij veel op zou gaan brengen, maar dat ik nog niet precies wist wat. Haar prachtige woorden waren te mooi om voor mezelf te bewaren:
'Nou, weten we ook alvast wat de Camino je o.a. gaat opbrengen; De ervaring dat je gevoed wordt als je honger hebt, gewarmd als je het koud hebt, gedroogd als je nat bent, getroost als je verdrietig bent, verbonden als je je alleen voelt, gemasseerd als je spierpijn hebt, bemind als je als je, nou ja, niét als. Nee gewoon, je wordt bemind'.