Los Hospitales, Route Primitivo

Woensdag 8 juli, 30km/2272km, Berducedo (via Los Hospitales) - Koud en ontzettend harde wind!
Na een goede nachtrust en koffie bij Hermi in Campiello, vertrek ik met lood in de schoenen. Er hangt zware bewolking, het is berekoud, het waait hard. Ik voel me ongemakkelijk, zenuwachtig en eigenlijk ook wel een beetje bang; de eerste keer dat ik angst voel sinds ik ben vertrokken. Wandelen is wandelen, zou je denken. Maar de waarschuwingen heb ik niet voor niets gekregen. Met name de mogelijkheid dat het weer kan omslaan en het advies niet alleen te lopen, grijpen me bijna naar de keel. Op de heuvelrug is er geen telefoonbereik. Als ik alleen loop en er gebeurt iets waardoor ik niet verder kan, dan kan ik geen contact met de buitenwereld leggen. Ik maan mezelf rustig te blijven en dat lukt aardig. Als ik net voorbij Borres ben, zo'n 3km verder, zie ik in de verte twee mensen lopen. Ik ga een versnelling hoger lopen. Het blijken Sergio en Lanessa te zijn, een koppel dat altijd later vertrekt en heel rustig loopt; ze zijn net uit Borres vertrokken. Opluchting! Ik neem eerst een korte pauze en zet er dan weer de sokken in om een stuk voor hen te lopen; mocht er iets gebeuren, dan weet ik hen altijd achter me. Even later gaat het regenen en de wind trekt verder aan; ik word van mijn sokken geblazen, keer op keer. Ik vervloek deze etappe. Even later hoor ik een paard hinniken en ik draai me om; het staat te grazen. Als ik verder wil lopen, hinnikt ze weer. We kijken naar elkaar en ineens begint ze te lopen, onderlangs de berg. Ze loopt met me mee. Steeds weer kijken we naar elkaar en ik voel me blij en verbonden met deze enorme merrie. Ze komt naar me toe. Ze reageert wat schrikachtig op de andere pelgrims die aan komen lopen. De anderen denken dat ze gewend is aan mensen; misschien wel, maar ik ben heel blij dat ze naar me toe kwam. Was net dat extra zetje dat ik vandaag nodig had. De afdaling van Alto Palo begint héél steil en 't duurt maar een paar minuten voor ik onderuit ga. Wond aan hand schoongemaakt en verzorgd en door die 'afleiding' heb ik het ineens behaaglijk warm en moet ik alleen maar lachen. EHBO op de berg werkt prima! Na zo'n 20 km eindelijk horeca, in Lago. Uiteraard heb ik eten en drinken bij me, maar koffie is écht zo lekker. Wat smaakt dat toch goed na zo'n inspannende etappe. Nog een paar kilometer en dan is daar de herberg van Berducedo. Hij is vol!!! Geen nood, er worden van alle kanten matjes aangeboden en ik ga vannacht een bedje op de vloer maken. Marcel en Michael zijn er ook en vooral Marcel is één en al verbazing als hij me ziet; hij had niet verwacht dat ik het zou doen, de route over Los Hospitales. Dit is de eerste keer dat ik écht trots ben. Ik gloei ervan. En het gekke is dat ik nog barst van de energie. Aan het einde van de middag loopt een Spaans stel door naar het volgende dorp; ik hoef niet op de grond te slapen. Ik ben blij dat ik vandaag deze route heb gelopen; ik heb weer grenzen verlegd.