gracias!

Gracias

Dit prachtig kerkje, ergens midden in Spanje, trekt me naar binnen.
Al zoveel kerken gezien en naarmate we Santiago naderen lijken ze groter en mooier te willen worden. Soms bombastisch in barok aangekleed. Gelukkig nu en dan ook in de rustigere rococcostijl.
Dit kerkje heeft echter iets simpels. Is bijzonder.
Geen grote ramen. Slechts enkele kleine openingen die het licht voorzichtig naar binnen laten vallen.
Hier is een sfeer die me bijna dwingt om te bidden. Hoe en voor wie, weet ik op dit moment nog niet.
Ik wil in een bankje gaan zitten maar naarmate ik Santiago nader wordt zitten moeilijker. Na 1200km is heel veel lichaamsvet verdwenen.
Toch raak ik al vlot helemaal in de ban van dit kerkje. Ik bid.
Denk aan alle mensen thuis, Angele, dochters en kleinkinderen, maar ook vallen, zoals steeds vaker op deze tocht, ongeremd heel veel andere gedachten mijn hoofd binnen. Het is een chaos.
Even later wordt mijn hoofd toch een beetje lichter en kan ik het kerkje rustiger bekijken.
Plots een geluidje, een lichte snik? Ik ben dus niet alleen hier.
Daar... in een hoek, er is bijna geen licht, zit nog iemand. Naast hem de contouren van wellicht een rugzak. Nu hoor ik meer snikken en iets luider. Ik weet zeker dat hij of zij ook een pelgrim is.
Het snikken wordt onophoudelijk. Kan ik iets doen? Het kerkje maar verlaten of een gebaar maken? Ik twijfel. Na zelf ook bijna twee maanden onderweg, kan ik me voorstellen, wat er in het hoofd van deze persoon kan rondspoken.
Iets wil of moet ik doen! Maar wat? Heb onderweg toch ook wel eens een helpende hand of zoiets gekregen.
Stilletjes sta ik op en loop langzaam in de richting van deze pelgrim. Ik stop, ik twijfel, maar loop toch weer door.
Slechts heel even leg ik mijn hand op haar schouder.
Niet geschrokken, tilt ze langzaam haar hoofd op een fluistert:
"Gracias señor, gracias".
Ik voel een brok in mijn keel en loop het kerkje uit. Ik voel me pelgrim.