Laat je hart spreken!

In 2009 kreeg mijn man Wim een ernstig herseninfarct. Het veranderde ons leven totaal. Toen dit gebeurde begreep ik niet meer waar de mensen zich in het dagelijks leven nog druk om maakten. Ik besefte me dat het de essentie van het leven is om liefdevol en in harmonie met onze omgeving samen te leven. Het werk wat ik deed als consultant en projectmanager voor overheids-organisaties leek er totaal niet meer toe te doen. Ik nam ontslag.

EIGEN REGIE
Al in het ziekenhuis begon het… het vechten voor een eigen leven, met eigen regie. Ik koos er voor om thuis te gaan werken, wat precies wist ik nog niet. Thuis, zodat Wim thuis kon komen wonen na zijn revalidatie. “Maar mevrouw, u kunt dat niet. U kunt niet 24/7 voor uw man zorgen, dat houdt u niet vol. We adviseren u om naar een verpleeghuis te gaan.” Wat wij wilden en konden werd voor ons ingevuld, en we hadden het gevoel onze keuze, ‘thuiswonen’ te moeten verdedigen. Daar waren verschillende gesprekken voor nodig. Je voelt je eigenlijk niet serieus genomen in wat je wilt. Ik ontdekte dat ik wél geholpen zou zijn met het volgende gebaar: “Oké, u wilt thuis voor uw man zorgen. Laten we samen uitzoeken hoe dat kan en wat daarvoor nodig is en wie u daarbij kunnen helpen”. Dit is niet het enige voorbeeld van het moeten ‘vechten’ voor eigen regie. Met mijn verhaal wil ik zorgprofessionals laten zien en ervaren wat de verlammende invloed van hun ‘goede bedoelingen’ kan zijn en hoe het anders kan. Ik wil andere mantelzorgers laten zien hoe je kunt opkomen voor jezelf, voor wat jij nodig hebt om de regie over je eigen leven te kunnen blijven voeren of te hervinden.

EIGEN KRACHT
Omdat ik thuis ben gaan werken kan Wim thuis wonen. Ik zorg voor hem als dat nodig is. Maar… hij zorgt ook voor mij. Het lijkt bijna alsof ik mezelf en mijn eigen leven heb opgegeven voor mijn partner. Het tegendeel is waar. De situatie dwingt mij om heel erg alert te zijn op het leven van mijn eigen leven. Dat gaat niet zomaar. In het begin leefde ik ‘de agenda van Wim’. Dat hield ik niet lang vol. Ik merkte dat ik beter voor mezelf op moest komen en aangeven wat ik wél en niet voor Wim doe en wanneer. Toen ik hem vroeg of hij ook voor mij wilde zorgen door me de ruimte te geven de dingen op mijn manier en op mijn tijd te mogen doen, antwoordde hij: “Ik wil ook helemaal geen ‘slavendrijver’ zijn. Onze nieuwe relatie tot elkaar brengt ons allebei dichter bij onszelf. Omdat we er open over zijn. Op deze manier helpen we elkaar sterker te worden. Ik wil mantelzorgers stimuleren om beter voor zichzelf te zorgen, door te ontdekken wat ze zélf willen en wat hun behoeften zijn. Ik wil ze helpen dit te uiten op een manier waarop de omgeving positief reageert en bij wil dragen/helpen.

HART TERUG IN POLITIEK EN BESTUUR
Als er over zorg en welzijn wordt gesproken, gaat het vaak over systemen, instituties, gebrek aan samenwerking, bezuinigingen etc. Het gaat nauwelijks nog over ‘de mens’. Daarmee zijn bestuurders en politiek van hun primaire doel verwijderd geraakt. Ik wil politiek en bestuur weer dichterbij de mensen brengen waar ze het voor doen. Met mijn verhalen voelen mensen zich aangesproken op hun ‘mens zijn’ . Ze openen hun hart en komen tot de essentie van de zaak. Al het andere lijkt er niet meer toe te doen. Het opent nieuwe mogelijkheden voor andere oplossingen.

“Je kunt alleen langdurig voor een ander zorgen als je ook goed voor jezelf zorgt!”

zie ook:

Levend object
Om de persoonlijke verhalen nog dichterbij te brengen krijg je in de tentoonstelling Ik geef om jou! de mogelijkheid om op zaal in gesprek te gaan met ‘levende objecten’. Kom vanaf 13 september naar Museum Catharijneconvent in Utrecht en mogelijk ontmoet je Cora of een van de andere ervaringsdeskundigen.

Maak hier kennis met de andere levende objecten.