De kolerehanger

Het is 1975, Elske zit in haar examenjaar van de kunstacademie, afstudeerrichting mode. Maar examen zal ze nooit doen, want in dat jaar wordt ze opgenomen op de psychiatrische afdeling van het Willem Arntz huis te Utrecht. Elske lijdt aan een schizoaffectieve stoornis en wordt overvallen door psychoses. Vijfenhalf jaar psychotherapie volgen. Elske “Ik werd geweldig geholpen in het Willem Arntz, de hele afdeling heeft mij erg warm ontvangen.” Eenmaal uit de instelling, moet ze het zelf redden. Maar na tweeënhalf gaat het weer mis. Via via krijgt ze een resocialisatiewoning toegewezen. “De drieënhalf jaar die ik daar heb doorgebracht waren verschrikkelijk. Ik heb me nooit geaccepteerd gevoeld in deze woongroep. Ik werd niet begrepen door de begeleiding”. Tegen het advies van begeleiding besluit ze vervolgens zelfstandig te gaan wonen en het voorstel om dit begeleid te doen, slaat ze af.
Dit gaat zes jaar goed. Dan krijgt ze weer last van psychoses en verblijft ze tweeënhalf jaar in het Universitair Medisch centrum. Een volgende golf van psychoses volgt na vijf jaar en weer zit Elske in het Willem Arntz, dit keer duurt haar opname anderhalf jaar.
“In beide instellingen ben ik goed geholpen. In het Willem Arntz loopt meer gespuis rond, halve criminelen, waardoor er met regelmaat opstootjes ontstonden. Hoe vervelend ook, gaf dit wel de nodige sjeu aan het verblijf. In het UMC voelde ik mij veel veiliger, maar gebeurde er weinig.”

Boek
In 2010 besluit Elske een boek te schrijven over wat er zich al die jaren heeft afgespeeld in haar hoofd en in de instellingen. Het resultaat is een verrassend en speels boekje opgeluisterd met illustraties van eigen hand. In 2011 is haar boek af, getiteld De kolerehanger. De verhaaltjes geven kort maar krachtig, op een luchtige manier weer hoe het is om psychotisch en opgenomen te zijn.

Zonder opnames
Ze is nu 65 en ruim vijftien jaar vrij van opnames. Het kan zijn dat haar ziekte stabiliseert. De medicijnen die ze dagelijks slikt helpen haar daarbij. Helaas maken deze medicijnen haar erg futloos en moe. Werken kan ze niet, een vrijwilliger helpt haar bij haar administratie en wekelijks brengt iemand van de thuiszorg haar huis op orde. De psychiater ziet ze een keer in de drie maanden en elke zes weken ontmoet ze een praktijk ondersteuner bij de huisarts.

Als levend object wil Elske meer begrip kweken voor psychiatrische patiënten, voor wat iemand beleeft. “Er zijn veel vooroordelen over mensen zoals ik. Mensen denken dat we lui zijn of ons aanstellen. Ik hoop dat ik voldoende energie heb om straks in Museum Catharijneconvent in gesprek te gaan met bezoekers.”

Via info@Itmewewhy.nl kun je het boekje De kolerehanger bestellen.

Levend object
Om de persoonlijke verhalen nog dichterbij te brengen krijg je in de tentoonstelling Ik geef om jou! de mogelijkheid om op zaal in gesprek te gaan met ‘levende objecten’. Kom vanaf 13 september naar Museum Catharijneconvent in Utrecht en mogelijk ontmoet je Elske of een van de andere ervaringsdeskundigen.

Maak hier kennis met de andere levende objecten.