Domme Vragen

Als mentor ben je door de rechtbank aangewezen om mensen die niet zelf beslissingen betreffende niet-materiële zaken (als gezondheidsbeslisssingen, zorgplan e.d.) zelf kunnen nemen. Het betreft vaak mensen met een verstandelijke en/of psychiatrische beperking. Wat doet een mentor nu?

De mentor leeft zich in in de leefsituatie en belevingswereld van de betreffende en spreekt met artsen, verzorgenden over de behandeling en verzorging. Vaak is er een zorgplan, wat de hoofdlijnen van de verzorging bevat. In veel gevallen is dat niet zo spannend omdat dat meestal wel goed geregeld is. Kijken of er misschien ruimte is voor extra behandelingen, indien gewenst
Bij bijvoorbeeld majeure gezondheidsproblemen kunnen er situaties zich voordoen, waarbij de activiteit van een mentor plotseling een zwaar ethische kant krijgt. Als mentor is het dan zaak de hulpverleners (artsen en verzorgenden) te bevragen betreffende de oplossing(en) waar zij mee komen. Domme vragen stellen noem ik het wel eens. Het perspectief van jezelf in die situatie in acht (proberen te) nemen. Wat zijn alternatieve oplossingen en zijn er niet nog meer? Wat zegt je intuïtie?

Een voorbeeld is een man van bijna 80, epileptisch, blind, verstandelijk beperkt en immobiel. Hij kon genieten van geurtjes, de buitenlucht en muziek. Hij kreeg wekelijks (hand) massages. Ook daar kon hij van genieten. Ik bezocht hem af en toe, was aanwezig bij het bespreken van het zorgplan, en kon ook uitwisselen met de verzorgenden. Contact krijgen met hem was moeilijk, maar lukte deels wel na een tijdje. Toen ik als deel van het proces informeerde naar zijn financiële toestand bleek daaruit dat hij na een tiental jaren in de instelling eigenlijk een bedrag gespaard had, waarvan hij extra massages kon krijgen. Dat hebben we toen ook met de begeleiding geregeld.