Museum Catharijneconvent
Jeugd
In zijn jeugd zit het gezin vaak zonder gas en licht, staan er deurwaarders aan de deur en wordt Willem bij de diverse middenstanders aangesproken op openstaande rekeningen. Als hij 7 jaar oud is, wordt er tbc geconstateerd bij zijn moeder en wordt ze opgenomen in een sanatorium. Omdat zijn vader – op dat moment vrachtwagenchauffeur – niet voor zijn 7 kinderen kan zorgen, belandt Willem in 1970 met zijn 6 broers en zussen in een kindertehuis.
Dit was een grote omslag voor een 7-jarige er gelden in het tehuis regels die er thuis niet waren. Aan de vele regels kan Willem niet wennen en al snel wordt hij Dik Trom genoemd, omdat hij zich niet kon gedragen volgens de regels van het kindertehuis. Wat hij zich vooral kan herinneren van deze tijd is het strenge regime van vroeg opstaan, zelf je bed opmaken en twee aan twee in een rij staan voor het ontbijt. Overtredingen worden gestraft met verplicht op een kamer de bijbel lezen.
“Wekelijks werd je gewassen in de wasbak of een teil waar zo’n vijftien kinderen je in hetzelfde water waren voorgegaan. Veel vrije tijd was er niet, want ik moest ook zeven dagen per week naar school.” Het enige positieve aan het tehuis zijn de vele vriendjes waarmee hij kan spelen.
Verhuizing
Doordat Willem zich niet weet aan te passen in het tehuis, besluit zijn vader dat hij bij zijn oom en tante en hun twee kinderen moet gaan wonen. Wat aanvankelijk een mooie oplossing lijkt, resulteert in een zeer traumatische tijd voor Willem. In de vier jaar dat hij bij zijn familie woont, wordt hij regelmatig seksueel door hen misbruikt. Omdat het om familie gaat durft hij dit niet aan te kaarten bij zijn vader en daardoor voelt hij zich machteloos. Nu, ruim 40 jaar later, hoor je de woede in zijn stem. Nog dagelijks worstelt Willem met dit stuk van zijn verleden.
Dakloos
Op zijn 21ste trouwt Willem, maar na anderhalf jaar volgt een scheiding en een onrustige tijd gedomineerd door bezoekregelingen met zijn kind. Een stabiel leven opbouwen valt hem zwaar, hij vindt het lastig om met geld om te gaan en probeert op allerlei manieren geld te verdienen: met de verhuur van huizen en via illegale wietkwekerijen, waardoor hij in de gevangenis belandt. Eenmaal op vrije voeten is hij dakloos. Om de koude winternachten door te komen laat hij zich met stelen expres oppakken. “In de bajes was het tenminste warm en kreeg ik nog een aantal maaltijden op de koop toe.”
Keerpunt
Een keerpunt in zijn daklozenbestaan is het moment als hij met een dakloze vriend het plan bedenkt om zelfontworpen posters te verkopen. Met succes, want het levert hem genoeg geld op om een caravan voor zichzelf te kopen. Hier woont hij een aantal jaar, totdat er een hulpverlener op zijn deur klopt die Willem aan een normale huurwoning helpt. Ook verwijst hij Willem naar het project “Doen en Laten brengt je thuis”. Het is een cliëntgestuurd project in de gemeente Utrecht. Het idee is dat niet alleen hulpverleners hulp kunnen verlenen, maar ook mensen uit de buurt anderen kunnen gaan helpen. Voormalige cliënten van de hulpverlening (psychiatrie, verslavingszorg, maatschappelijk werk) krijgen een korte training en gaan daarna als ervaringscoach mensen ondersteunen in de Utrechtse wijken. Willem heeft in 2012 een certificaat ontvangen voor de training en helpt nu met veel plezier anderen op weg.
Willem: “Ik ontmoet veel mensen die eenzaam zijn en zichzelf verwaarlozen. Ik probeer ze weer onderdeel te maken van de maatschappij door contact met ze te leggen. Mijn ervaringen met moeilijke situaties kan ik daarbij inzetten.”
