Loslaten

In 2003, na 15 jaar ontstaan van de wens om eens De tocht te lopen, ging ik eindelijk op weg. Ben...Onderweg. Na ongeveer een maand lopen vanuit Nederland, liep ik door het eindeloze noord Frankrijk. Stil, alleen en uitgestrekte heuvels tot aan horizon. Overdag was het warm en niets of niemand te zien. In de enkele kleine dorpjes was alles stil, alleen de vlag bij de oorlogsmonumenten bewogen. Nergens een cafeetje of iets van dienaard. Het werd steeds stiller voor mij, het begon bij mij te knagen, was dit wat ik wou? En thuis of op mijn werk of mijn vrijwilligerswerk en de gemeenteraad, loslaten daardoor ben ik toch iemand? En nu niemand kijkt hier naar mij om als ik ergens loop. Alleen op de wereld zo voelde ik mij. Dit werd steeds heftiger op een gegeven moment kwamen de tranen, ze vloeiden rijkelijk. Maar gelukkig zag niemand ze, want een man mag toch niet huilen, had ik geleerd. Het was soms moeizaam om naar huis te bellen en mij groot te houden. Zo zei ik tegen mijzelf kom op man: de pas erin en stevig doorlopen. Maar is dat de bedoeling van een pelgrimstocht? Jacobus trok aan de noodrem.

En hoe. Na een paar dagen kreeg ik geweldige last van mijn linkervoet. Na er een dag mee door te lopen, zakte ik er gewoon doorheen. Een behulpzame Fransman bracht mij naar een dokter in Reims. Deze constateerde een insectenbeet, een paar dagen rust en een antibiotica kuurtje kon ik dan weer verder. De Engel van de kathedraal lachte mij tegemoet. De dagen rust en verblijf in de jeugdherberg gaven mij rust en bezinning. Ja ik wil verder, na een 3 tal dagen, stond ik te popelen. De pijn was nog niet weg maar de zwellingen waren iets minder. De rust die ik toen voelde in mijn lijf was wonderbaarlijk. Ik was weer bezig met mijn droom, deze pelgrimstocht. Echter na nog een weekje lopen was mijn voet nog steeds niet goed. De pijn bleef en 's avonds was mijn voet opgezwollen en kon ik er bijna niet op staan. Dus even langs het ziekenhuis voor een röntgenfoto. Daar bleek een marsfactuur, een gebroken middenvoetsbeentje. Direct in het gips en minimaal 6 weken er niet op lopen! Weer kwamen de tranen, dit kan toch niet waar zijn, net het een overwonnen nu dit weer. Einde oefening, zo leek het. Ik moest terug naar huis. Wat moest ik hiervan leren? Daarover vertel ik graag verder, in een volgend stuk, of via contact. ben@benonderweg.nl