Tweetrapswonder

Toen we nog samen in de ambulance waren, keek ik achterom en zag onder de armen van de zuster door zijn lippen blauw worden… Ik dacht: 'nu heeft hij misschien wel een bijna-dood-ervaring', want onbewust dacht ik: 'natuurlijk gaat het lukken hem in leven te houden'. Maar tegelijkertijd zag ik zijn geest naar boven vliegen als een vogel, zó de lucht in, tussen de hoge bomen door. Het was heel mooi.

Even later, ik kreeg koffie in het ziekenhuis, ik moest geduld hebben, 'ze zijn met hem bezig', maar het mocht niet baten… mijn lieve schat was echt dood en zou niet meer terugkomen.

Toch wel, ruim twee weken na deze gebeurtenis, na de begrafenis, na alle drukte en na veel tranen, kwam hij bij mij terug in een verschijning, terwijl ik sliep.

Ik zag hem zitten in het wit gekleed, zittend in een luie stoel. 'Wees niet ongerust, het gaat goed met mij,' zei hij liefdevol. Ik werd wakker en wist zeker dat ik hem had gezien, dat hij bij me zou blijven, mijn leven lang.

Het is weer bijna 10 augustus en ik voel me nog steeds getroost, al 24 jaar lang.