Lenie Van Zuijlen
Dit wonderlijke verhaal speelde zich al bijna 25 jaar geleden af maar ik herinner het mij alsof het gisteren is gebeurd.
Mijn leven was een grote chaos: ik was net gescheiden, had een veel te duur ander huis betrokken, had geen vaste aanstelling op mijn werk en had een vreemd hechtingsprobleem met mijn veel te vroeg geboren zoontje van toen anderhalf jaar oud. Mijn hoofd tolde.
Ik was atheïstisch, bad nooit. Was wel met het christelijke geloof opgevoed maar had het al lang daarvoor verlaten. In de chaos en de wanhoop van toen heb ik de bijbel gepakt, zakte op mijn knieën en schreeuwde hard: 'waar moet ik beginnen, geef mij de sleutel a.u.b.' Huilend ben ik naar bed gegaan.
De volgende morgen wilde ik mijn fiets uit de box pakken om naar mijn werk te gaan. Net voor de toegangsdeur lag een attribuut wat, denk ik, bij toneelgezelschappen o.i.d. gebruikt wordt. Het was een goudgekleurde sleutel van ongeveer 15cm groot van papier-mache. Ik dacht totaal niet aan de vorige avond, was met mijn hoofd alweer bij mijn werk, en stopte het grappige ding in mijn jaszak. Door de kleine straatjes van de Amsterdamse Jordaan liep ik even later naar mijn werk. Daar lag een piepklein zwart glinsterend dingetje op straat. Ik pakte het op, keek er in en de bliksem sloeg in. Het was een spiegeltje en ik keek naar mijzelf! Ik wist meteen wat de bedoeling was. De sleutel lag in mijzelf! Andere mensen konden mij wel steunen, maar ik moest zelf aan de slag. En dat heb ik vanaf dat moment gedaan en een voor een mijn problemen aangepakt. Het verhaal kent een happy end: het gaat mij goed, ik ben gelukkig en heb een fantastische band met mijn inmiddels volwassen zoon.
De sleutel hangt nog elk jaar in de kerstboom en de rest van het jaar ligt hij naast het spiegeltje in de vitrinekast. Het zijn de stille getuigen van een zo groot wonder dat ik geen woorden heb voor het bijbehorende gevoel.