Ontmoeting met een Coquillard

De meeste pelgrims hebben eerlijke bedoelingen, de meeste… niet alle pelgrims! Dat ondervond ik op mijn eerste pelgrimage van Vézelay naar Santiago in 2004:

De ontmoeting
Ik was net op weg toen ik hem ontmoette. Het was bij een oude wasplaats vlak voor Tannay, waar ik wat rustte. Een joviale man, met rugzak en daarop een Coquille, kennelijk op weg naar Santiago. ”Hallo”, zei hij met een Vlaams accent, “mag ik bij je komen zitten? Ik heet Johan en ben ook op weg naar Santiago”. Leek mij wel gezellig. Wij aten onze lunch en waarover wij praatten weet ik niet meer;.

Een mensenredder
Onderweg vertelde hij met veel gevoel voor detail dat hij Belgisch militair was met een speciale taak: hij redde mensen uit benarde situaties, vooral met behulp van helikopters. Hij hielp bij de gasexplosie op een Belgische camping, bij de vuurwerkramp in Enschede, bij de brand in Volendam, bij de ramp met de veerboot in Oostende, waar hij vooral hielp met de berging van slachtoffers. Liep al voor de vijfde keer naar Santiago; “om los te komen van wat hij in zijn hoofd aan schokkende beelden meedroeg”, verklaarde hij. Het klonk allemaal zo logisch en ik twijfelde niet aan de echtheid van zijn verhalen. Vanaf die ontmoeting liepen wij verscheidene dagen samen, kookten en aten samen, deden samen inkopen, kregen vlak voor een wolkbreuk een ongevraagde lift, etc. Wij schreven beiden zelfs een klein verhaaltje in elkaars dagboekje.

Vriendschap
We werden caminomaatjes. Ik was nog een groene pelgrim en zijn verhalen maakten mij duidelijk dat ik een zeer interessante en aangename reisgenoot had ontmoet waar ik nog veel van kon leren over pelgrimeren.  Na een aantal dagen kreeg hij moeite met pinnen, daarom kon hij zijn logies en zijn eten niet betalen. “Ik schiet je wel wat voor”, bood ik spontaan aan. Hijzelf had er niet om gevraagd. Ik vertrouwde hem en maakte mij geen zorgen dat ik het bedrag niet zou terugkrijgen. Enige tijd later leende ik hem nogmaals wat geld, want pinnen was volgens hem nog steeds niet mogelijk. Soms liepen we gescheiden, dan ontmoetten wij elkaar in een café of in de volgende herberg.

List en bedrog?
In Charité sur Loire overhandigde de mevrouw van de Office de Tourisme, waar ik mij moest aanmelden voor de herberg, mij een briefje. Daarop stond: “Ik heb iemand ontmoet die ik al eerder had gezien op één van mijn tochten en ik ga met hem verder langs een alternatieve weg. Vanavond kom ik naar de herberg om je het geleende geld terug te betalen. Ik heb voor morgen al telefonisch gereserveerd in Nevers”. Johan.

Die avond kwam hij niet; vreemd! In welke herberg had hij gereserveerd? In ieder geval niet in de Congregatie van les Soeurs de la Charité de Nevers waar ik de volgende dag zou slapen. Ook niet in een andere herberg in die stad. Ik besefte dat ik naar die 50 euro kon fluiten. Ik keek nog eens in mij dagboekje naar wat hij daarin had geschreven:
“Wat een aangename verrassing om een “Hollander” te ontmoeten.(…)
Heel veel dank voor de warme gastvrijheid en vriendschap.
Nog heel veel sterkte en zeker weten tot ziens!
Ultreia.
Johan Depreatere. Hofstraat …, Oostende”.
Ja,ja! Die aardige Johan. Een oplichter is hij!!

Adres onbekend
“Nog niet getreurd”, dacht ik, “als ik weer thuis ben zal ik hem een brief schrijven om mijn geld terug te eisen. Misschien zie ik hem ook nog wel ergens op de Camino”.
Na thuiskomst meteen geschreven; vier dagen later kreeg ik de brief retour: “Genoemd adres en adressant onbekend”.
Informatie bij het Vlaams Genootschap: een geslepen oplichter!
Ook op internet vond ik vele malen zijn naam terug met weinig vleiende commentaren. Hij is al actief sinds 1996! (o.a. http://users.telenet.be/trekkings/trailtalkjan10.html)
Hij is vorig jaar zelfs geïnterviewd door een onwetende Vlaamse verslaggever. (http://www.Nieuwsblad.be/article/detail.aspx?articleid=G19B8S3Q)

De moraal: pelgrimeren is één groot feest, maar in het feestgedruis loert list en bedrog.