Antoine klomp
Ik was 3 jaar oud toen ik in de gaten kreeg dat mijn moeder niet hetzelfde was als andere moeders.
Mijn moeder is onzichtbaar ziek.
Als 3 jarige had ik geen flauw benul wat Diabetes en Neuropathie waren.
Het was slechts een gevoel met een beladen negativiteit die ik als klein jongetje niet kon plaatsen. Dit was voor mij het begin van een onzekere jeugd , want er was altijd wel iets met mijn moeder aan de hand .
Ik was 9 toen mijn moeder me niet meer van school kon komen halen.
Op een dag kwam ik thuis en deed ik de voordeur open , en daar stond de rolstoel .
Voor het eerst werd de onzichtbare ziekte van mij moeder zichtbaar en zelf tastbaar.
Nu kan ook de buitenwereld zien dat mij moeder ziek is . Ik voelde het verdriet van m'n ouders en wist dat zij mij op dat moment niet konden helpen .
Er werd wel over de situatie gesproken maar niet hoe we ons voelde.
Mijn ouders waren mijn spiegels . Zij toonden geen tranen dus deed ik het ook niet .
Ik probeerde zo goed en zo kwaad als het ging door te gaan, en alles ging ook gewoon door . De emmer raakte steeds voller en tegen de tijd dat ik 12 was,kwam ik in aanraking met iets wat perfect hielp om mijn emoties nog eens goed weg te stoppen. Ik ben toen gaan blowen omdat ik niet wist hoe ik om moest gaan met al deze gevoelens .
Mijn moeder ging steeds verder achteruit en zat steeds vaker in de rolstoel.
En de klusjes in huis werden ook steeds groter.
De onzekerheid vierde hoogtij.
Door het niet kunnen tonen van mij gevoelens raakte ik steeds verder met mezelf in de knoop. Ik ging meer gebruiken totdat het niet meer ging en heb ik me laten op nemen.Ik was toen 18. Na mijn opname ging ik op kamers wonen.
Mijn moeder is 53 en ze is dement
Mijn moeder ging in de loop van de tijd steeds meer dingen vergeten .Toen ik 22 jaar oud was kreeg mijn moeder er weer een ziekte bij . Ze was toen 53 jaar en was dement.
Ik raakte steeds weer een stukje van haar kwijt. Mijn moeder kon niet meer zijn wie en wat ze wilde . Op dat moment besefte ik me dat ik geen moeder meer had . Ze was er wel maar ook weer niet . Je bent heel erg blij dat ze er nog is maar aan de andere kant is het heel pijnlijk om je moeder zo te zien .
Trots op waar we nu staan
De zorgen zijn er niet minder op geworden .
Maar wel de manier hoe ik ermee om ga .
En nu zoals ik hier nu sta ben ik al 6 jaar gelukkig getrouwd en hebben wij samen een prachtige dochter van 4 en ben ik een trotse vader .
Ondanks haar beperkingen is mijn moeder altijd doorgegaan . Ze is gaan doen waar ze van houdt: zingen in een koor, rolstoel dansen , en ze maak prachtige kunst . Hierin is mijn moeder mijn grote voorbeeld !
Mijn vrouw heeft me altijd gesteund in mijn processen , ze is echt een gevoelsmens en vertrouwde altijd op mijn innerlijke beweegkracht. Hierdoor heb ik onzekerheid en verdriet los kunnen laten . En dat heeft plaats gemaakt voor vreugde en liefde . Het genieten van de mooie dingen in het leven , en dat kunnen delen met m'n naasten . Hierdoor zijn mijn moeder en ik dichter naar elkaar toe gegroeid. Ik ben trots op haar en hoe zij mij gemaakt heeft tot wie ik nu ben .
Tegenwoordig ben ik verzorgende in een verpleegtehuis.
Daarnaast probeer ik een bijdrage te leveren aan de maatschappij als ervaringsdeskundige met mijn eigen bedrijf: Innerlijke beweegkracht.
Hiermee geef ik gastlessen, lezingen en deel ik mijn ervaringen over een breed gebied, namelijke psychische gezondheid en communicatie.