Linda Prince
22 augustus 2011. We hebben besloten om vandaag toch in één keer vanuit Salceda naar Santiago door te lopen in plaats van de laatste etappe in 2 dagen te doen. Het trekt als een magneet, we zijn er klaar voor. Omdat we nog willen genieten van dit laatste gedeelte besluiten we ons niet te haasten om zodoende de mis van 12.00 uur te kunnen bijwonen, maar gewoon rustig aan te doen. De mis kan ook de volgende dag..
Om 6.00 uur zijn we klaarwakker door het vertrek van een paar medepelgrims. We staan ook maar op en om 6.40 uur lopen we alweer buiten. De weg verder door het bos is geen optie, het is te donker. We lopen 1,5 km langs de autoweg maar het is levensgevaarlijk. Het verkeer raast vlak langs ons. Larry schijnt met een lampje naar elke auto die er aan komt om te waarschuwen, maar we zijn blij als de Camino de autoweg weer kruist en we van de weg af kunnen. Na 8 km stoppen we voor ontbijt bij een bar. Alleen maar cake te krijgen, geen brood of toast. We vervolgen onze weg door de prachtige bossen. Na een tijdje begint het te regenen en moeten we de poncho aan. Maakt niet uit, we houden de moed erin ook al hadden we ons de aankomst in Santiago wel anders voorgesteld. We genieten intens van alles om ons heen. De melancholie van weten dat dit de laatste keer is, maakt dat we de impressie van elke steen, elke boom willen opzuigen. De geur van een regenachtig eucalyptusbos zullen we nooit meer vergeten!
Na het slechte ontbijt volgt een slechte lunch. Bij een café-bar zo´n 15 km voor Santiago is het brood op. We moeten door op koffie en een paar koekjes. Dit is echt een laatste beproeving! Het regent nu onophoudelijk en het wordt kil. Het water stroomt via de bovenkant onze schoenen in. We passeren de luchthaven van Santiago, maar de stad komt maar niet dichterbij. Regen en mist, we zien nauwelijks iets. Bij Monte do Gozo, de laatste plaats voor Santiago, biedt de lege camping een troosteloze aanblik. We zijn moe en lopen te soppen in onze schoenen. Na een uur zijn eindelijk de eerste gebouwen van de stad te zien. Het duurt nog zeker 3 kwartier voordat we het oude stadscentrum bereiken. Als we eindelijk, om 14.30 uur, op het plein voor de kathedraal staan, komt het water echt met bakken uit de lucht. We beseffen het nauwelijks, maar WE ZIJN ER!!! We willen van alles voelen, maar voelen het niet. Het laatste stuk was gewoon zó zwaar. Het beste wat we kunnen doen is eerst iets gaan eten. We zoeken een restaurantje dat een beetje betaalbaar is, en bestellen een glas wijn om ondanks alles toch de aankomst te vieren en een beetje door te warmen. Daarna zoeken we het hotel op dat we een paar dagen eerder via internet geboekt hebben. Gelukkig blijkt dat een grote verrassing: Hotel Virxe da Cerca is een oase van luxe zo'n 300 meter van de kathedraal! We nemen een warme douche en spoelen het ergste vuil van onze spullen. De schoenen zijn doorweekt. Na een uurtje slapen belt één van de mensen waarmee we onderweg bevriend geraakt zijn of we al in Santiago zijn. We spreken een half uur later af op het plein voor de kathedraal met de hele groep van 10 pelgrims uit alle windstreken, waarmee we de afgelopen weken regelmatig opgetrokken hebben.
Inmiddels is het droog geworden. Als we op het plein aankomen en elkaar weer allemaal zien en omhelzen, komen de emoties los en beseffen we allemaal pas goed dat we deze tocht echt gemaakt hebben! 800 km gelopen in 5 weken tijd, zoveel meegemaakt, het is overweldigend! 800 km lang afzien, blaren, wanhoop, doorzetten, spierpijn, je grenzen opzoeken, je grenzen soms overschrijden, werkelijk alles loslaten, leven met een minimum aan spullen, slapen in de meest beroerde bedden, maar ook: de ultieme vrijheid ervaren, intens genieten van een vaak adembenemend mooi landschap en de indrukwekkende cultuur onderweg, fantastische mensen ontmoeten, warm onthaald worden door zorgzame Spanjaarden, met elkaar lachen, ontroerd raken door de vele, vaak zo herkenbare levensverhalen. We realiseren ons dat dit de reis van ons leven is geweest, voorgoed in onze ziel gekerfd.